सशुश्रीके

मित्राची जागा होती एका चाळीत, नाव आठवत नाही, शनिवार पेठ आणि घाटाच्या बरोबर मध्ये, चाललं तरी हालायचा मजला, जागा इतकी लहान की जेमतेम ३लोकांनी पाय पासरले तर लागतील एकमेकांना, यामुळे घरात सगळच लहान... लहान टीव्ही, लहान फ्रीज, लहान आरसा, लहान पंखा, पण मनं मोठी असतात ह्यांची, हसतमुख चेहरे दिसतात नेहमी, टेबलावर चहा बिस्किटे येतातच, काहीच नाही तर माठातल्या पाण्याचा भरलेला तांब्या! हे सगळं छान वाटतं! 👌 आणि आपण सगळ्या मोठ्या गोष्टींच्या मागे धावत असतो! मोठी गाडी मोठा टीव्ही मोठं घर 😏 #सशुश्रीके 

चाळीत.. गुळगुळीत असतं सगळं, म्हणजे सगळं कसं एक्सपेरियन्स असलेलं, चढताना उतरताना हात लागून लागून झालेले लाकडी कठडे, जीने, भिंतींचे कोपरे.. सगळं कसं गुळगुळीत... पावसात सोडून इतर वेळी असलेल्या जळमटंयुक्त खिडक्या, त्यातून डोकावणारी पिंपळाची पानं, ती ही त्याच माजल्यावरची... भिंतीतून जन्माला आलेली. पहिला मजला संपला न प्यासेज मध्ये शिरलं की 'दिल के टुकडे टुकडे...' वगैरे झालेल्या फारश्या, त्याची डागडुजी साठी वापरलेलं ठिसूळ सिमेंट, कोणाची तरी वाट पहिल्यासारखी वाटणारी एक म्हातारी, अजून पुढे गेलं की २-३ आजोबा, त्यांच्या हातात पेपर... आणि कोणी ऐको न ऐको, एकमेकांकडे न बघता चाललेली बडबड, अजून जरासं पुढे गेलं की कानावर नकळत राज्य करणारी आकाशवाणी, दरवाज्यातून डोकावणारी मुलं, फिस्कटलेल्या रांगोळ्या, वाळत घातलेले पण वाऱ्याने पडलेले कपडे... हे सगळं रोज पाहायचो! परत एक मजला चढायचो, हो... २मजली होती आमची ब्राह्मण वाडी, परत वरच्या लिहिलेल्या गोष्टी थोड्या फार प्रमाणात दिसायच्या, घडायच्या... एका बंद दरवाज्या पाशी येऊन मी थांबायचो, लगतच्याच उघड्या