The Most Embarrassing Moment
The Most Embarrassing Moment का काय असतं त्यातलं एक... आई वर्षभर बाहेरगावी राहायला गेल्याने मी मिनल मावशी कडे राहिलो... आईची बालमैत्रिण, जाम कडक होती, पानात वाढलं ते खायचं, अमुक अमुक वेळ अभ्यास व्हाय...
Posts
👉 नॉस्टॅल'जीया' 👈
मुंबईत राहिलो नाही जास्तं... पण कूलर ऐंड कंपनी सारखी इराणी हॉटेलं... क्या बात है टाइप फीलिंग! उरल्येत फारच कमी म्हणा... अगदी बोटांवर मोजता येतील इतकीच्! त्यातली डुगडुगणारी जुनी लाकडी टेबलं/खुर्च्या... जुने पंखे, जुने आरसे, जीर्ण मेनुकार्ड, जुने सॉसचे लाल खंबे, गल्ल्यावर विराजमान जुना मालक... त्याचा जुना 'अती'ट्यूड... जुन्या टेबलवरच्या जुन्या काचेच्या खालचं जूनं कापड... जूना ऐशट्रे, जूने जुळे सॉल्टपेपर, जुन्या मधुबाला पासून जुन्या ऐर्नोल्डचे रैंडम जुने पोस्टर्स, जूना फिडोडीडो नी जुन्या चार्ली चैप्लिनचे जुने स्टीकर्स, ताज्या अंड्यांच्या जुन्या क्रेटची इमारत, बाजूला फ्रेश स्लाइस-पावांच्या लाद्यांचे डोंगर, काउंटर वरची जुनीच 'स्टील्ल'बेल्ल, कोपऱ्यातली नीळी कैडबरीची जुनी तिजोरी, जुन्या शोकेस मधला जूना हुक्का... जुन्या छतावरचे काचेचे चंबूयुक्त जुनेच प्राकाशलट्टू... 'आज नगद कल उधार' ह्याची पाटी नसलेले जुने दरवाजे, जुन्या खांद्यावर रुमाल आणि कपाळावर घाम असलेले जुने 'वेट'र्स... भेजा न खीमा न डबलफ्राययुक्त जूना पदार्थफलक, बऱ्यापैकी जुनी पांढरीजाड कपबशी, त्यात साय...
राजू भैया!
काही लोकं कधीच विसरू शकणार. त्यातला एक म्हणजे... राजू भैया! युपी/बिहार वाला पिळदार मिश्या आणि भटजी शेंडी वाला, मे महिन्याच्या सुट्टीत आक्षीला जायचो तेव्हा दुपारी आणि संध्याकाळी ह्याच दर्शन व्हायचच, कधी घरातून, कधी अंगणातून, तर कधी थेट रस्त्यावर, मी जिथे असेन तिथून. तोडकं मोडकं मराठी बोलायचा, अमिताभला अजून ही येत नाही मराठी उच्चार नीट अगदी तसच. असो शेवटी युपी/बिहार वालाच! पिळदार मिश्या आणि भटजी शेंडी वाला, 'गोला ले लो गोला... गोळा शरबत गोलाsssss' घरी असलो की हातातला उद्योग टाकून रस्त्यावर धावत जायचो, आजी-आजोबा जाम रागवायचे.. घसा खराब होइल, आई रागवेल! पण मी कसला ऐकतोय!!! जीभ लाल काळी नीळी... माझा आवडता 'काला खट्टा' - दोनेक गोळे संपवल्या शिवाय जाऊ द्यायचो नाही त्याला! काही नतद्रष्ट कोळी पोरं खुप त्रास द्यायची बिचार्‍याला! उगाच गोळे खात एक्स्ट्रा सरबत वगैरे.. त्यावर सब्जा दे, बर्फ दे... मला खुप राग यायचा त्यांचा! पण काय करु शकलो नाही कधी, त्या भैयाला पैसे देऊन परत घरी यायचो! कधी नसले तर 'बाद मै दे दे ना याद से!' असं म्हणत मागेल ते द्यायचा अगदी प्र...