सशुश्रीके

मैने पुछा... ये सुबह कैसे दी? उसने कहा... भाई ६से पहले और ८के बाद नही बेचता मैने कहा... भाई तब तो हमे बडी जलदी होती है! उसने कहा... भाई फुरसत मै आना, फिलहाल ये शाम से काम चला लेना मैने कहा... पर ये रात तो जवान है, तो अब ईसे क्यू नही बेचते? उसने कहा... कुछ चीजे बेचते नही भाई, रातों को तो कतै नही... ...ताकी ख्वाबो को कोई खरीद न सके. #सशुश्रीके २७/०१/२०२०

काय दिवस होते!  प्लॅनेट एम ला जायचं न सीडीज ऐकायच्या.. आवडल्या की कैसेट घ्यायच्या, सीडी परवाड्याची नाही... फास्टट्रॅक दुकानात जाऊन तसेच दिसणारे गॉगल्स झेड ब्रिज, फॅशन स्ट्रीट वरून उचलायचे, दुचाकी अगदी रिजर्व च्या शेवटच्या थेंबापर्यंत चालवायची, कूल नावाची चेन गळ्यात टाकून आपण कूल आहोत हे सिद्ध करायचं, सायकल पार्किंग मध्ये लावून पैसे द्यायचे दिवसभराचे, जुन्या जीन्स मध्ये मिळालेले पैसे बघून डोळे असे चमकायचे जणू लॉटरी लागलीय... घरून पैसे मिळाले एखाद्या वस्तू / कामा साठी की उरलेले पैसे कसे हवेत जायचे! लेट नाईननटीज - अरली २००० चे ते दिवस आठवले की कसं... रिवाइंड बटण दाबावसं वाटतं. डैम! दोज वेर द डेज! दोज वेर द डेज! #सशुश्रीके २१/०१/२०२०

आम्ही ९०साली बोरिवलीच्या श्रीगणेश इमारतीत राहायचो तेव्हाची गोष्ट, मला प्रसंग आठवतो पण विषय आणि त्याची गांभीर्यता नव्हती माहीत. आज आईशी गप्पा मारताना जुन्या दिवसांच्या गप्पा रंगल्या, त्यातून काही गोष्टी *रंगीत* झाल्या... आमच्या इमारतीत अर्धे गुजराती आणि अर्धे मराठी होते, गणपती यायचे दिवस होते, त्यामुळे मराठी घरांतुन साफसफाई वगैरे करायची वेळ, घरातून काय अगदी अख्खी इमारातच मस्त छान स्वच्छ असावी हा स्वच्छ हेतू. तर झालं काय, माझी आई नेहमीप्रमाणे संध्याकाळची दळण आणायला गेलेली, इमारतीच्या फाटकात शिरतानाच भिडे काका ( आईच्या लहानपणीपासून ओळखीचा, आक्षीचा शेजारी, आमचा विष्णू भिडे, पण म्हणायचे सगळे मधू ) ... तर मधू भिडे एका माणसाकडे तावातावाने गेला, पायातली चप्पल हातात घेऊन त्या इसमाच्या श्रीमुखात खेचली, आई पळत पळत डबा बाजूला ठेऊन काय झालं काय विचारताना मधू भिडे म्हणाला, सोड... अजून दहा वेळा मारीन त्याला कानाखाली! गर्दी वाढली, एका बाजूला गुजराती एका बाजूला मराठी... नंतर कळाला प्रकार. तो गांधी म्हणून एक होता, आमच्या इमारतीचा कार्याध्यक्ष (सेक्रेटरी) आणि त्याच्या घरी चालू होते घराचे काम...

असं म्हणतात की भूक लागली की काहीही गोड लागतं, मग माझं ही असच काहीसं. रहमान ने काहीही वाढलं की माझे हे भूक लागलेले कान काहीही गोड मानून ओढून घेतात स्वर/संगीत... लोकांनी, मित्रांनी रहमानला कितीही शिव्या घातल्या तरी त्या पचवतो मी, पचनव्यवस्था असली मजबूत आहे की रामायण/महाभारतातल्या त्या युद्धाचे बाण आठवतात... प्रतिकार क्षमता पेक्षा सहनशीलता टू द मॅक्स! म्हणे काहीही कर पण रहमानला गायला सांगू नकोस पुढच्या शो मध्ये, काय राव ह्यावेळी बोर केलं रहमान ने, शो ला मजा नाय आली.. पूर्वीचा रहमान भारी होता... हे सगळं पेलत असताना मनात 'रोजा-बॉम्बे पासून ओके-जानू' पर्यंत सगळं वाहत असतं. झरा-नदी-सागर जसं येईल तशी बोट-जहाज बदलत असतोय हा कान. पुलंच्या कथाकथनात एक मस्त किस्सा आहे, कोणीतरी गात असतं न जमत नाहीये म्हणून कोणतरी शिव्या देत असतं, तर रावसाहेब नावाचे पात्र जे काय फोडतात शब्दांनी त्या _कोणतरी_ ला!! ... म्हणे "तसं गाऊन दाखवा, मग कसं मूळव्याध होतोय की नाही बघा!" असो... मी भक्त आहेच नो डाउट... रहमान भक्त. 😊 अगदी ९२ सलापासून निस्सम अविरत भक्ती करतोय आणि करत राहीन. ...