सशुश्रीके

एसटी स्टैंडवर, बस अर्धा तास वगैरे थांबल्यावर करणार काय!?  माझं 'लक्ष्य' र्र्स वर.. आणि खारे शेंगदाणे. त्यात एकटा वगैरे असलो की, वडापाव / मिसळ / शाम्पल पर्यंत मजल जायची! एकदा काय झालं... मी जात होतो रेवदंडा बसनी आक्षीला, अलीबागला थांबली लाल परी, अर्धा तासानी निघणार, आईने विचारलं थांबायचय की निघायचय टमटमनी!? पण मग आइनेच निर्णय बदलला, सामान काढा परत उतरा टमटम पर्यंत चालत जा, मग काय माझ्या मागण्या सुरु झाल्या, ३तासांच्या प्रवासात घरुन आणलेला ऐवज संपलेला, आईने ५का१०ची नोट टेकवली, मी अलीबाग स्टैंडच्या मेन रोड वर, भाजीपाला, गजरे, शहाळी, ताडगोळे, भाजलेला मका, शिंगाडे... काय घेऊ काय नको झालेलं! शेवटी पोटावर दगड ठेऊन 'चाचा चौधरी' घेतलं! त्यात पण कन्फ्यूजन 'ठाकठक' न 'चम्पक' पण होतं! असो... ह्या सर्व आकर्षणांमध्ये ऐसटीतुन आलोय आपण!!! ताडकन पाय ज्या दिशेला एसटी त्या दिशेला वळाले, एसटी नव्हती! आईचे डायलॉग आठवले, 'उगाच इकडे तिकडे भटकत बासू नकोस, लवकर ये!' झालं डोळे डबडबले... जवळच कोणा दूसऱ्या एसटीचा कंडक्टर न ड्राइवर तम्बाखू कू

ओंकार अमृते हा दिसला पहिल्यांदा दुबईत, कुठे? आमच्या ऑफिसात, अर्धे लोक मराठीच त्यात अजून एक भर! कुठला?? मुंबईचा, गाव घोलवड, काय करायचा? माझ्यासारखाच, 'क्रीएटीव्ह' माथाडी कामगार! डोक्यावरचा प्रत्येक केस जिवंत असल्याचे जाणीव कारवून द्यावे असे उभे, तोंडाचा चंबू… बोलला की दात दिसायचे नाहीत, म्हणून एके दिवशी त्याच्या टेबलावर एका ग्लासामध्ये कवळी ठेवलेली, जाम भडकलेला ते बघून, पण मजा यायची! कायम टीशर्ट मध्ये असायचा आणि विकेंडला हाफ पैंट, त्यात त्याच्या पोटऱ्या म्हणजे 'KFC चीकन लेग्स' सारख्या, त्याच्या एकूण वजनापैकी १०-१५ किलोचे वजन त्याच्या पोट्रयांचेच असेल! नेहमी बाहेरून आला की हातरुमाल घेऊन २-३ कचकचून शिव्या उन्हाळा आणि हवेतील आर्दतेला! एक किस्सा! - प्रश्नांची उत्तर द्यायची ईतकी घाई की पूर्ण प्रश्न संपे पर्यंत उत्तर देऊन मोकळा, एकदा मी विचारलं एका कर्मचारी मित्राला की "अरे ती फूटपट्टी कुठाय जी आपण रोज वापरतो!?" ओम्कार माझा प्रश्न ऐकून "अरे ती बघ त्या टेबलावर… नाहीये!" म्हणजे एखाद्यानी त्या टेबलाकडे पाहून मग उत्तर दिले नसते, तर हा मनुष्य उत्तर देऊ

कॉल फ्रॉम दुबई... पुणे-मुंबई-पुणे करायचो ६महिन्यापूर्वी, आठवडा भर शुक्रवारची वाट बघायची, रात्री-अपरात्री पुण्याला निघायचं, आणि सुखाचे २ दिवस संपवून सोमवारी सकाळी सिंहगड एक्सप्रेस+लोकलनी परत नोकरीसाठी मुंबापुरी! गेले अडीच हेच चालू होते! तरीही वैतागलो नसलो तरी खुश मात्र नक्कीच नव्हतो. त्याला कंटाळून मुंबईत स्थाईक झालेलो, बऱ्यापैकी सवय झालेली मुंबईत राहायची, आई, मी आणि बायको! अजुन काय पाहिजे आयुष्यात!? त्यात रोज घरचे जेवण... बस स्वर्गसुख! जोगेश्वरीत मामाच्या फ्लैट मध्ये राहायचो त्यामुळे तो ही एक महत्वाचा विषय संपलेला, कारण मुंबईत घर मिळणे आणि ते टिकवणे महा कठीण, पगार जास्त नव्हता पण बायकोही नोकरी कारायची त्यामुळे जागा भाडे आणि बाकीचे खर्च वगैरे धरून बरच चाल्लेलं एकंदरीत. आई पुण्यात असायची तेव्हा पुण्यात असायचो साप्ताहिक सुट्टीत, आता मात्र महिन्यातून एकदा पुणेवारी व्हायची, असाच एक मुंबइया शनिवार का रविवार होता, नक्की आठवत नाही, दुपारच्या जेवणानंतर काहीसा अहारलेलो, तेवढ्यात मोबाईलची रींग वाजली. नंबर पाहिला, परदेशातला होता, मला कळेना नेमका कुठला!? तेव्हा त्या 'फ्रॉड कॉल्स'