सशुश्रीके

झोपच येत नव्हती, आठवणी खोदत होतो... आणि चक्क पैसे सापडले! १०/२०/२५/५० पैसे काही रुपये... पुरलेली नाणी! आक्षीतल्या (गावातील) दाराच्या पायऱ्यांच्या दोन्ही बाजूला शोभेची झाडे होती त्यातल्या एका झाडाच्या मुळांपाशी पुरुन ठेवलेली नाणी दिसली थेट!, डोळे चमकले... आजी कडे अरेंज / लिमलेट गोळ्या, गोळे, कोल्ड्रिंक साठी सारखेच पैसे मागायचो... त्यापेक्षा हातात उरलेल्या (उरवलेल्या) चिल्लरचा फायदा तरी करून घेऊ, झाडाला पैसे लागतील... तेव्हढाच कमावता होईन मी! सुट्टी संपल्यावर आक्षीच्या अंगणाचे गेट ओलांडल्यावर तेच गेट पुन्हा कधी दिसेल ह्या विचारात मुंबईला परतायचो... नंतरची सुट्टी कधी अर्ध्या वर्षाने कधी वर्षाने येणार... आक्षीतलं ते झाड! त्याबद्दल विसर पडलेला, सुट्टी नेहमी प्रमाणे आक्षीत... एकदा जेवताना अचानक... आजीने एका रुमालाला गाठ मारून ठेवलेली जड वस्तू माझ्या समोर आणून ठेवली! मी हसलो, ती पण हसली... "असे पैसे... जमिनीत पुरून मिळाले असते तर!" आठवण आहे ही, आठवणी मौल्यवान असतात, आठवणी पुरलेल्या असतात, खोदून का होईना सापडतात, कधी आजी कधी कोणी दुसरं! आणि हो... माझं नेहमीचं आवडतं वाक

'सच्या'... सचिन ह्या नावाला बहुतेक करून सर्वच जण सच्याच् संबोधतात, तसच ह्याला पण... अभिनव कलामहाविद्यालय पाषाण मधील आमचा २ वर्ष सीनियर खेळाडू... मस्त काम... पेंटिंग्स कड़क मारायचा आणि अजुन ही मारतो! व्हॉलीबॉल, क्रिकेट मध्ये नेहमी मैदानावर हजर... बुटका पण बऱ्यापैकी बळकट शरीर... बोलायला कोल्हापुरी टच... अन हसला की नक्कीच आकाष दिसायचं त्याला... आणि त्याला काय दिसतय वरती म्हणून समोरचा पण वर बघणार... मग काय, जोक असला काय न नसला काय, आकाश बघायला मजा यायची! अजूनही येते... 'अस्सय होय' हे त्याचं ठरलेलं उत्तर! थोडक्यात काय, येडगाव ला जाऊन पेढं खाणारा हा! लै बाराचा, हाहाहा! खुप धमाल हो... ह्यांच्या ग्रुप पण सही होता... सगळे एक से एक अवली... अणि हो पोरी पण! लफडं केलेलं / होतं एक, पण काय... पुढे भगाकार गुणाकार जमले नाहीत, मग काय अपेक्षे प्रमाणं गणित चुकलं म्हणा... असच काहीतरी! पण आता छान बायको आहे... न एक पोराचा बाप आहे, नोकरी सोडून स्वतःचा छोटा सेटअप आहे... साइड बाय साइड पेंटिंग्स पण ओढतोय, टच वुड... एकंदरीत मस्त चाललै गड्याचं! रडत असतो की काय तेच

खिडक्यांना नव्हत्या काचा थंडी पाऊस बिनधास्त विजा ऊन खेळी दिवसभर फरशींवर झोपाळा असे साथीला वर छत मस्त कौलारू त्यातून डोकावे मंद वारा बांबू असत त्यांचा सहारा भुंगा कोळींचे राज्य तिथे बाजूला भिंतीमध्ये कपाट असे रद्दी दर्भ पंचांग त्यात वसे पायपुसणी म्हणून गोणपाट बसायला पायरीचे थाट समोर अंगणाची वाट दिसे दिसे मला हे चित्र ते आक्षीतले सुंदर घर आठवणीतला स्वर्ग . . . बरं... स्वर्ग काय असतो? माझा तरी तोच होता स्वर्ग मग कळलं लिहिता लिहिता बालपण हाच तर खरा स्वर्ग! ना ओझे कशाचे ना कर्ज भविष्याचे ना कशाची चिंता ना... असो... स्वर्ग पाहिलेला माणूस #सशुश्रीके ५ जानेवारी २०१९