सशुश्रीके

माय नेम इज जॉर्ज... (भाग-१) कांसच्या त्या निमुळत्या गल्यांमधुन कधी स्वतःच्या तर कधी कैमेऱ्याच्या नजरेतून मी अखंड पायतोड करत होतो, आजचा दिवस शेवटचा होता, उद्याची फ्लाइट, जितके लवकर निघता येईल तितक्या लवकर रूम सोडलेली, सकाळी ९.४५ वाजले असतील, यूरोपात उन्हाळ्यातला दिवस मोठा... त्यामुळे बऱ्यापैकी सूर्य आग सोडत होता पण कमाल अशी की ती आग कांसला येई पर्यन्त जणू गायब होत होती!   असो... गेल्या ५ दिवसात गेल्या ४ वर्षात केली नसेन इतकी पायतोड केली होती, त्यामुळे पायांनी माझ्या शरीराला प्रत्येक पावलावर 'मी किती महत्वाचा अवयव आहे' ह्याची जाणीव करवुन द्यायचे ठरवले होते! त्यात त्या गल्ल्यांयामधुन मध्येच एक ठिकाण असे आले जिथे न संपणाऱ्या पायऱ्या!... आधीच पायांचे १२ वाजलेले, त्यात १३वा मजला, हो हो संपतच नव्हत्या, पण माझा कैमरा आणि मी, जणू तो माझ्या अंगाचाच एक भाग. दोघे न थकता आपापली कामे करत होतो.   डोळे मिचकावतो आपण, तसे कैमऱ्याचे शटर पाडत होतो, तेवढ्यात एक म्हातारा,अती म्हातारा नाही पण नक्कीच ६०ठी ओलांडलेला असावा, मला पाहुन म्हणाला की कुठला कैमरा आहे तु

॥श्री॥ काल घरी मोबाइल मध्ये काही चित्रपट घुसवले त्यातला 'अमेरिकन स्नायपर' पाहिला आत्ता... त्याआधी थिन रेड लाइन, शिण्डलर्स लिस्ट, सेविंग प्रायव्हेट रायन ... असे एक से एक युद्धपट पहिले आहेत. प्रत्येक वेळी असले युद्धावरचे चित्रपट पाहिले की घसा कोरडा होतो, सैनिक आणि त्याचं आयुष्य आणि आपल्या आयुष्यात किती फरक असतो, आपल्या आयुष्याच्या अगदी उलटे! ते युद्ध संपले की (युद्ध संपत नसतात) की मनाशी युद्ध सुरु होतं जगण्याचं, कारण माणूस एका माणसाला मारतो तेव्हाच तो मेलेला असतो, आणि युद्धात तर किती जीव जातात, मोठे असो लहान असो, खुले असो छुपे असो, जगायला मारतो माणूस! कल्पनाच भीषण!!! सगळेच सैनिक झाले तर!? किंवा, कोणीच सैनिक नसेल तर!? येईल, असाच एक दीवस येईल... असेल असाच काहीतरी तो काळा दीवस! सैनिक तर हवेच, वाइट-चांगले ठरवणार कोण!? आपल्यासाठी समोरचा पाकिस्तानी की तो वाइट, अमेरिकन्स साठी समोरचा इराकी की तो वाइट, कोण कोणाचा नसतो, डोळ्यासमोर लक्ष्य असते, 'टास्क' असतो... देशप्रेम असते... घरी आई असते, बायको असते, मुलं असतात... समोरच्या 'टास्क' मध्ये शेकडो-हजारों असेच

यूनिक प्रदीप येरागी. ह्याला पहिल्यांदा २००६ ला भेटलेलो, मुंबईत कामाला होतो तेव्हा, तशी बऱ्यापैकी मोठी होती एजेंसी त्यामुळे ४-५ क्रिएटिव ग्रुप्स होते त्यातल्या एका ग्रुप मध्ये तो ज्वाइन झालेला. प्रोफेशनली इतका काही जास्त संबंध नाही आला, आणि तो ज्वॉइन झाल्यावर मी सोडला जॉब ७-८ महिन्यातच, असो... पण महत्वाचं काय, त्या कालावधीतही छोट्या छोट्या किस्यांमुळे तो लक्षात राहिला...जॉब सोडून नंतरच्या काळात ही खुप धमाल केली, एकंदरीतच खुप अवली होता! जास्त न वाढु देण्या इटपत केशरचना, ५-१०% पांढरी झालेली 2mm दाढी, आणि पिळदार मिश्या... मध्येच कुडते वगैरे घालून यायचा, फेटा काय बांधायचा! मस्त दाणेदार नाना टाइप आवाज आणि वन-लाइनर जोक्स मारण्यात जाम पटाइत! बोलताना तंद्री लागल्यासरखा मिशीला पिळ देत सीरियस टोन मध्ये बोलायचा आणि हळूच मध्ये एक जोक सोडायचा, मग समोरचा हसला नाही तर मी नाव बदलेन! इतका विरोधाभास, असा येरागी. बुलेट, यझदी चालवणारा, जुन्या गोष्टींवर भयंकर जीव असणारा, आम्ही मित्र मंडळी तर त्याला रेट्रो/व्हिंटेज मैन म्हणायचो! मुंबईत जॉबला होतो तेव्हा इतका भेटलो नाही जितका नंतर, दूबईतुन मुम्बई-पुण्

।।श्री।। नेहमी प्रमाणे मे महिन्यात अलिबाग इसटी ने आक्षीला चाल्लेलो, पुण्यात बसून लोणावळा घाटापर्यंत आली बस, मी रीझर्वेषन केले नसल्यानी ड्राईव्हर च्या बाजूच्या त्या 'न' असलेल्या 'शीटा' वर बसलेलो, अचानक स्पीडोमीटरच्या बाजूचा एक लोखंडी पत्रा थडथड वाजायला लागला, वाफ येत होती… जारावेळनी कुकरची शिटी उडावी तसा कायतरी प्रकार झाला, एसटी थांबवली ऐन घाटात, कंडक्टरसाहेब हातात एसटीतच ठेवलेला एक दगड घेऊन बाहेर उतरले, एकूणच बहुतांश प्रवाशांची फाटली होती, कारण हे अनुभवणारे निदान अर्धे लोक तरी एसटी मध्ये असावेत! आणि तेव्हा आजच्या जमानातल्या सारखे स्मार्ट फोन ही नव्हते, धोक्याला 'नजरअंदाज' करून किंवा धोक्याचा वास घेऊन 'स्ट्रक्ड इन लोनावला, एसटी सक्स' वगैरे अपडेट मारायला! एसटी मधली २-३मुलं आणि पुरुष वर्ग एसटी बाहेर आला. त्या रणरणत्या उन्हात रस्त्यावर आम्ही धक्का मारायला लागलो, कशीबशी चढावरून नॉर्मल रस्त्यावर आणली. काही नतद्रष्ट लोक अजूनही एसटी मध्ये बसून होते, निर्लज्ज! काही झोपलेले ही! आता आश्या लोकांना काय बोलायचे, शब्द ही आठवत नाही, असो! कोणीतरी एका बादलीतून जवळच

• हात पुढे केला कि नमस्कार करणे • डाव्या बाजूला मिठी मारताना समोरच्यानी उजवी बाजू गाठणे • समोरच्या व्यक्तीने जे विचारलाय ते न सांगता भलतेच उत्तर देणे • महत्वाच्या ठिकाणी सही करायची वेळ आल्यास पेन नसणे • आरसा समजून दुसऱ्या बाजूने सी-थ्रू काचेसमोर बावळटपणा करणे • भरलेल्या लिफ्ट समोर जागेअभावी आत न जाता येणे • घाईची लागली असताना दरवाजा आतून बंद असणे ... list is long... ‪#‎AWKWARD‬

॥ श्री ॥ आयुष्यात २ गोष्टी असतात त्या फेमस 'ओफ्फिस ऑफिस' मालिकेतल्या सारख्या (वरना २ बातें हो जाएंगी) १) वेळेत घडणाऱ्या २) चुकीच्या वेळेत घडणाऱ्या दोन्ही गोष्टींचे अनुभव सगळ्यांकडे असतात, घडणारी गोष्ट ही अचानक/अन्प्लाण्ड असते उदाहणार्थ अपघात किंवा वेळेत न पोहोच्ल्यानी गाडी सुटणे वगैरे. मी अश्या गोष्टी आठवतोय ज्या ओढावून घेतलेल्या, अर्थात त्यातही २ प्रकार - १) वेळेत 'घडवून आणलेल्या' २) 'चुकीच्या' वेळेत 'घडवून आणलेल्या' वेळेत 'घडवून आणण्यासारख्या' गोष्टींचा माझा जास्त संबंध आला नाही, 'तितका' कर्तुत्ववान मी नाही! पण चुकीच्या वेळेत 'घडवून आणलेल्या' गोष्टी चिक्कार आहेत त्यातल्या  ठळक घडामोडी म्हणजे माझ्या दहावीचे वर्ष! नाही कळत आहे का मला काय म्हणायचं? सांगतो एक उदाहरण, एक कशाला २ सांगतो, • उदाहरण १) १०वीत असतानाची गोष्ट, माझा अभ्यासात भोज्जा होता, अभ्यास म्हणजे सर्व धडे लिहून काढणे त्याशिवाय लक्षात राहणे शक्य नाही, पाठांतर वगैरे लांबची गोष्ट. त्यात बीजगणित आणि भूमिती हे दोन राक्षस अखंड मानगुटीवर अगदी विक्रमवरच्या वेताळा

आंबा आइसक्रीम कोणाचं तरी लग्न होतं, अक्षता, मंगलाष्टकं रडारडी वगैरे सगळ झालं, मी पकलेलो... १ल्या पंक्तीत बसलो... उन्हाळ्याचे दीवस होते, आइसक्रीम खायचं होतं मला, मस्त जेवण झालं... आइसक्रीम स्टॉल कडे जात होतो तितक्यात एक काका काकू लगबगीने आले माझ्या पुढे... मी थांबलो, आंबा फ्लेवरचा शेवटचा स्कूप त्या काकुने घेतला, मी स्टॉल वर इतर फ्लेवर्सकडे पहात बसलो, कुठलाच आवडेना, मग काय पिस्ता का कायतरी घेतला, त्या बाईकडे शेवटचा चमचा चाखे पर्यंत लक्ष होतं, तिचा तो स्कूप संपला, ती बाई परत स्टॉल कडे, बघतो तर काय, तिच्या हातात परत आंबा फ्लेवर आईसक्रीम! मी जरा रागानीच त्या स्टॉलवाल्या कडे गेलो... त्यानी मला बघता क्षणीच काहीतरी लपवलं! मी म्हणालो "मला हवाय आंबा आइस क्रीम" तो म्हणाला "संपलय" मी म्हणालो "तू लापवलयस" तेवढ्यात किचन मधून अमृताचा आवाज आला, समीर समीर लवकर उठ… अन्वयाला शाळेत जायला उशीर होतोय रे! आंबा आइसक्रीम काही मिळालं नाही. #सशुश्रीके

हल्ली मूळ लेखक/कवी ह्यांचे नाव न जोडता/खोडून त्यांचे लेख/कविता एफबी व व्हाट्सअप वर सर्रास फॉरवर्ड/शेयर होत असतात. ह्याचे आश्चर्य होत नाही, पण ह्याबबतीत काहीच करता येणार नाही ह्याचे दुःख मात्र होते. आम्ही डिज़ाइनर फ़ॉन्ट्स वापरतो... ग्राफिक्स/क्लिपआर्ट्स वापरतो...आणि ती अगदी ८०% वेळा कोणी निर्माण केली आहेत माहीत नसते... पण तीच कलाकृती समाजासमोर पोस्टर/होर्डिंग/जाहिरात स्वरूपात येते तेव्हा वाह वाह होते... ती उत्तम असल्यास एफबी व्हत्साप वर शेयर ही होते! लिखाणाचं ही अगदी तसेच झालेले आहे, लोक आनंद घेतात! त्यातच आनंद :) मात्र श्रेय दील्यास परमानंद :D #सशुश्रीके

हर दिल को धडकने दो! मस्त खुसखुशीत कुरकुरीत हलकाफुलका आहे दिल धडकने दो. तो अनिल कपूर! झकासच... अनुष्का चमचमीत, रणवीर अनेक्सपेक्टेडली सही काम! मला वाटलेलं फरहानचा मोठा रोल असेल, पण जेवढा काय रोल आहे, एस्पेक्टेडली छान छान, प्रियांकाचं पण छान छान. एकूणच सर्वांना समान वाव मिळालाय काम करायला. उच्च रहाणीमान असलेल्या फॅमिलीज मध्ये कसे  'कम्युनिकेशन' कमी असते, आणि त्यामुळे कसे ते कसे वेगळे राहतात एकत्र असून वगैरे मस्त मांडलय, त्यात कुत्र्याची कमेंट्री... शारुखला कुत्रा नाव... चुकलो आपल्या कुत्र्याला शाहरुख नाव देणाऱ्या आमिरची 'कुत्रा' उर्फ़ 'प्लूटो मेहरा'च्या कॉमेंट्रीचं गणित मस्त जमलय! पहिल्या तासात हसण्याची पद्धत स्मित हस्याची मग पुढचा तास फीदीेफिदी मग ब्लैक कॉमेडी सुरु होते! नक्की हासायचं ना वगैरे प्रसंग आहेत, ही रेसीपी छानच जमल्ये झोया ला. आणि सर्वांनी अप्रतिम साथ दिली आहे एकमेकांना... कुठेच ग्रिप सोडत नाही किंवा बोर/रटाळ वगैरे होत जात नाही चित्रपट. शेवटी जागेवारून उठताना टीशर्ट वर उरले सुरलेले पॉपकॉर्न खातानापण हसु येतं सीन्स आठवून! ३ एंड हाफ स्टार्स फ्रॉम धिस

He had a nice small role in 'Breaking Bad' and now he just had a BIG IMPACTFULL role in prequel of the same series called  'Better Call Saul' Jonathan Banks हा माणूस कमीतकमी शब्दात जास्तीत  जास्त अभिनय करणारा, आपल्या बॉलीवुड मधला इरफ़ान खान + नसीरुद्दीन शाह सारखा तगडा अभिनय! त्याचा ह्या नवीन सरीज मधला एक सीन इतका डोक्यात बसलाय! तो पोलिस इन्विस्टिगशन रूम मध्ये बसलेला असतो! २पोलिस त्याला प्रश्न विचारत असतात, तर माइक (त्याचं नाव 'बेटर कॉल सौल' सीरीज मधलं) चेहर्यावरची माशी न हलावता 'लॉयर, लॉयर' असं म्हणतो, जणू कोर्टात जज 'ऑर्डर ऑर्डर' असं म्हणतात... अगदी तसं, पण भयंकर कूल-गंभीर चेहरा ठेऊन! सौल ह्या प्रमुख व्यक्तीरेखा असलेल्या 'बेटर कॉल सौल'ह्या मालिकेत माइकने नकळत बाजी मारली आहे! अ मस्त वॉच शो... वेटिंग फॉर द नेक्स्ट सीजन यो! Jonathan Banks - Wikipedia, the free encyclopedia - http://en.m.wikipedia.org/wiki/Jonathan_Banks

मैगी आठवणींतली... तसं अगदी पहिली मैगी कधी खाल्ली आठवत नाही, हट्ट करून खाल्ली जायची हे आठवतय! मग एकटं रहायची वेळ आली की आईच घरी मैगी पैकेट्स ठेवायची, (किंवा मी ठेवायला लावायचो) नंतर  कॉलेजच्या असाइनमेंट करताना मध्येच अचानक भूक लागली की सो कॉल्ड २मिंटाची मैगी ६मिनट ढवळुन थंड होऊन गिचकट होण्या आधी संपवायची! नंतर नुसती मैगी खायचा कंटाळा यायला लागला.. टॉमेटो, कांदा, जीरं, मटार थोडं कच्चे तेल मारून खायचो, त्यावर मस्त कोथींबीर! शेफ वगैरे झाल्यासारखं वाटायचं. मग शिमला कुल्लू मनालीला गेलेलो, तिथे कुफ्री नावाच्या ठिकाणी खाल्लेली आठवत्ये मैगी, मस्त धुकं होते, १२-१३° वगैरे तापमान असेल आणि तिथे मैगीचे २-३स्टॉल्स होते! मैगीचा दीवाना वगैरे नसलो तरी तो मौसम आणि मैगी फैन माझी बायकोमुळे मी पण मैगी व्होरप्ली! गरमागरम वाफाळलेला तो बाउल आणि रम्य परिसर... बेस्ट कॉम्बो होता! मग परत वेळ आली एकटे जगायची, मुंबईत २वर्ष काढली तेव्हा नाइलाज म्हणून अधुन मधून मैगी खायचो! मग दुबइत आलो... मैगीचा वैताग आलेलाच, त्यात ईथे मसाला फ्लेवर मैगी मिळायचे नाही! इथले फेल्वर्स म्हणजे करी, चिकन आणि चीज. मग मी 'टॉप

Mr.ROBOT नावाची सीरियल आहे..  IMDB वर 9.4 रेटिंग मिळालय! http://www.imdb.com/title/tt4158110/ एकच एपिसोड रिलीज झालाय, पण काय ग्रिप आहे!  अप्रतिम... पहिल्याच एपोसोड मध्ये बाजी मारली आहे!  उत्तम पार्श्वसंगीत... मुद्देसुत मांडणी!  टेक्नोलॉजी आणि सोशल मीडियाचा गैरवापर कसा होतोय...  मालिकेचा मूळ नायक एक तरूण हैकर आहे,  सायबर फिशिंग /क्राइम थांबवण्या करीता  एका कम्पनीत तो टेक विभागात काम करत असतो, त्याच्या कंपनीत अचानक एके दीवाशी साइबर अटैक होतो,  पण हा शांतपणे डोके लाऊन तो साइबर अटैक थांबवतो, पण ह्या सर्व भानगडीत वायरसचा 'द एन्ड' करण्या ऐवजी  तो शेवटच्या टप्प्यात वायरस ला सोडून देतो,  का!? ह्या प्रशांचं उत्तर ही मिळतं एपिसोड च्या शेवटच्या टप्प्यात! पुढील एपिसोड आता २४जून ला रिलीज होणारे! कांट वेट यो!