सशुश्रीके

परीक्षेचे दिवस होते, अगदी अचूक सांगायचं तर Australia tour of India, 2nd ODI: India v Australia at Pune, Mar 28, 2001 - ह्या दिवसाच्या ३-४दिवस आधी मी बाबांना सांगितलं - 'मला अमुक अमुक पैसे हवेत' कारण काय? तर मॅच बघायची आहे, बाबांनी शांतपणे आईला विचारलं 'परीक्षा कधी आहे' आईने माझ्याकडे पाहात मॅच च्या २दिवसानंतर. हे ऐकताच बाबांनी नन्ना चा पाढा सुरु केला. पण माझ्यावर काही फरक पडेना, आधीच आभ्यासात भोज्जा, त्यात परीक्षेच्या आधी ही अवदसा. आपल्याला शिव्या / मार खावा लागणार हा भविष्यकाळ मला अगदी Ultra HD स्वरूपात दिसत होता! शेवटी बाबांचा राग अनावर झालाच, तेव्हा एक विचित्र गोष्ट घडली + मला अपेक्षा नसलेली... ते आत गेले त्याच्या बेडरूम मध्ये जरावेळानी बाहेर आले त्यांने एक 'लेटर' तयार केलेले... त्यावरचा मजकूर काही असा होता, मी समीर केतकर... (मी कितवीत आहे, परीक्षा दिनांक काय आहे मॅच कधी आहे असा काहीसा मजकूर) आणि पुढे 'मी ह्या परीक्षेत नापास झाल्यास पूर्णतः स्वतः जवाबदार असणार आहे' माझं नाव आणि खाली सही साठी सोडलेली जागा! हे तोंड न उघडता वाचले मी.....

बोरिवलीतली संध्याकाळ असेल, माझं वय ७-८च्या असापास असेल, रस्त्यावर इथे तिथे पहात होतो, हातात बाबांचा हात होता, रस्ता काही संपतच नव्हता, माझं काहीसं 🙄 असं झालेलं, माझा वेग आणि बाबांचा वेग काही मेळ खात नव्हता, बाबांनी आधी माझ्याकडे न बघताच हाताची पकड घट्ट करून खेचलं मग माझ्या चेहऱ्याकडे कडू प्रेमळ नजरेने पाहिलं... माझ्या कपाळावर आठ्या, विरोध दर्शवणार तरी कसा!? म्हणालो, तहान लागली आहे, बाबा म्हणाले, 'घर आलच आहे घरी जाऊन पाणी पी.' हे ऐकून मी काय जे हात पाय गाळलेत! जणू काही सलाईन वगैरे लावायला लागणार आता मला असा चेहरा केला... (हे लिहिताना अन्वया चा चेहरा आठवला झटकन, ती पण असच वागते! जरा काही मनाविरुद्ध घडलं की अगदी असेच हावभाव) मी बाजूलाच असलेल्या दुकानाच्या फ्रीजकडे बोट केलं. बाबांनी ओळखलं, म्हणाले 'अच्छा अच्छा... तुला थम्बसअप ची तहान लागली आहे तर!?' बस, इतकच आठवतय, अगदी त्या आर्ट फिल्मच्या कथानकात शेवट अर्धवट सोडतात तसं... तहान माझी तिथेच भागली की घरी जाऊन, बाबांनी त्यांची इच्छा पूर्ण केली की माझी, मी खुश झालो की निराश! काही गोष्टी अशाच शेवटपर्यंत...

या मेंदूच्या महालात काही असे कोनाडे असतात. दुर्लक्षित, काळोखात हरवलेले, जळमटांनी भरलेले... त्यात डोकावलं की पुढे पडलेले पाऊल परत मागे जातं, नको नको म्हणत! काही प्रसंग जे विसरून जावेसे वाटतात, आणि हे वाटतानाच सारखे सारखे आठवण करू देतात, तशीच एक आठवण. मॉडर्न हायस्कूल, जंगली महाराज रोड . परीक्षेचे दिवस, मी आपला जसा जमेल तसा पेपर लिहून मोकळा झालेलो, तितक्यात आमच्या वर्गातला एका मुलाला घाईची शी लागली म्हणून तो बाईंना विचारून धावत पळत वर्गाबाहेर गेला, आईने सांगितलेले पेपर झाला असला तरी वेळ झाली कीच वर्गाबाहेर पडायचं, लवकर बाहेर पडून घरी लवकर यायचं नाही! तो सल्ला जरा मोडून वेळेच्या बरोबर १०-१५ मिनिटे आधीच बाहेर पडलो, खूप वेळानी श्वास घेतला की कसं वाटतं तसं काहीसं वाटायचं परीक्षा संपल्यानंतर बाहेर पडताना. बाहेर आलो शाळेच्या गेट पाशी, खूप गर्दी होती नेहमीपेक्षा, शाळेचे शिपाई वगैरे तिथे मुलांना बाजूला करत होते, तो मघाशी बाहेर पडलेला मुलगा गेट पाशी असलेल्या मुतारीच्या दरवाज्यासमोरच उभा होता, त्याला बहुतेक तिथेच झालेली, खूप लोकांना / मुलांना माहीत नसावे की तो मतिमंद होता, का...

ओला खवलेला नारळ, तो पण वाडीतला... हातसडीचे पोहे, थेट भट्टीतून घरी आणलेले, मिरचीची फोडणी किव्वा लोणचं, मस्त पांढरा कांदा विळीवर बारीक चिरलेला, पण सगळ्यात महत्वाचे हे सर्व आजीच्या त्या प्रेमळ हाताने बनवलेले! ते दडपे पोहे 👌  जगातला कुठला ही पदार्थ आणि ते दडपे पोहे, अशक्य तुलना! आणि वाढताना ही चमचा नाही, मस्त हातानीच... आणि खतानाही हातच! स्वर्ग सुख होतं ते, पायऱ्यांवर गोणपाटावर पाय ठेऊन कुठीतरी तंद्री लागायची आणि तोंडात लाळेचा महापूर 😙 #सशुश्रीके | १२ मे २०१७

तो पुष्पक सिनेमा काय मस्त घर करून बसलाय मनात, मधूनच कधीतरी आठवतो, मग काही फारच गमतीदार आणि काही फारच गंभीर प्रसंग आठवतात त्यातले! १९८८ साली पुण्यात निलायम थेटरात पाहिलेला म्हणे आम्ही हा चित्रपट, मी पाहिलेला थेटरातला पहिला वहिला चित्रपट (मला आठवत नाही, आई सांगते की आपण पाहिलेला... बाजूलाच अशोका हॉटेल मध्ये होतो आपण वगैरे) असो नंतर दूरदर्शन मग घरी व्हीडीओ फाईल वरून पारायणं झाली ह्याची. असो... पार्श्वसंगीत तर इतकं आवडलं की मी चक्क व्हीडीओ फाईल मधून एक एक पीस ऑडिओ कन्व्हर्ट केलेत. https://soundcloud.com/sam4grafix/pushpak-sad-end त्यातला हा पीस तर खड्डाच पाडतो! अश्या वेळी जेव्हा भारतीय सिनेमा तडक भडक गाणी, अफलातून शब्दफेक ह्या तत्सम गोष्टींवर चालायचा त्याच वेळी ह्या मूकपटाने धम्माल केली हो! कमालच प्रामाणिक प्रयत्न संगीतम श्रीनिवासन राव कडून! (दिगदर्शक) शहरात राहणाऱ्या गरीब तरुणाच्या स्वप्नाची वास्तववादी ओढाताण, त्यातून झालेली त्याची फजिती, त्याच्या फजितीमुळे झालेली इतरांची फजिती... कमल हसन अक्षरशः जगलाय ह्या भूमिकेत! त्यातले काही सीन्स तर माणसाचे प्रतिबिंब अफलातून ...