सशुश्रीके

"कोई कारण होगा!" काल शनिवार, रविवारी सकाळी उठायची गडबड नाही म्हणून मित्र आलेला बिल्डिंग खाली भेटायला, गप्पा गोष्टी करण्यात साडेबारा कधी वाजले कळलं नाही! तितक्यात समोर नवीन दुकान उघडलेले दिसले, मी मित्राला म्हणालो चल जाऊन बघू कसे आहे वगैरे! आत घुसलो न काही गोष्टी घेऊन बिलिंग काउंटर पाशी आलो तर ६/७जण रांगेत उभी.. वळून बघितलं तर मित्र एका स्टाफ ला म्हणाला की २काउंटर आहेत, एक चालू करा रात्रीचे १२:३०झालेत पण गर्दी बघा... हे ऐकत तो स्टाफ हातातले काम।अर्धवट सोडून काउंटर पाशी आला आणि मशीन सुरू केले, मी बेल्ट वर गोष्टी ठेवत असताना मित्रा त्याला म्हणाला... "thank you... आपले जैसे और लोग चाहीये यहा पे... क्यू!?" हे ऐकल्यावर त्या मित्राकडे मिश्किल हसत तो शांत पणे म्हणाला "no sir, i don't want more people to suffer like me!" ऐकून मी तर थंडच पडलो! इतक्या गर्दीत सगळे आवाज बंद होऊन भयाण शांतता जाणवली... पुढे काही नाही गपचूप बिलाचे पैसे देत गेलो दोघे घरी. आता लिहिताना एक भजनाची ओळ आठवली " एक झोली मै फुल खिले है एक झोळी मे कांटे रे कोई कारण होगा......

  पुण्यनगरीतला सशुश्रीके 'वैचारिक किडा' नावाचा चॅनेल आहे त्यात पुणे विषयावर मिलिंद शिंत्रेची मुलखात ऐकत ऐकत हा लेख लिहीत आहे ☺️ पुण्यात ९०साली आलो अगदी कायमचा...२००७पर्यंत टिकलो! टिकलो म्हणजे जरा अतीच झालं माफी... अनुभवलं 👌👌👌 काय ती मस्त थंडी, तो कडक उन्हाळा न तो आगाऊ पावसाळा! ते छोटे रस्ते, ते म्हातारे रोज सकाळी भटकणारे मोठे भिंगयुक्त चष्मे लावलेले, ते पेपरवाले सायकलवीर अचूक ठिकाणी अचूक पेपर पोचवणारे, अप्पा बळवंत चौकात गर्दी करणारे, सारसबागेत १-४निवांत पडणारे, लुना न कायनेटिक नी रस्ता गाजवणारे! किती ही जवळचे गिर्हाईक असले तरी नाही न म्हणणारे... असे पुणे मी पाहिलेलं आहे, छोटे वाडे मोठे वाडे पडलेले टाकलेले टिकलेले सगळे... प्रत्येक वास्तूत ओलावा न आता झालेला दुरावा... जन्म दोहा बालपण आक्षी मुंबई आता कर्मभूमी दुबई पण जे काय पुणे आलेलं मुंबई आणि दुबई च्या मध्ये! त्याने मला घडवलं... त्या डझनभर पेठांमधूनच मला माझा पहिला पगार मिळाला, सकाळ सारख्या अस्सल पुणेरी वर्तमानपत्राने मला माझा दुसरा job दिला! काय दिलं पेक्षा आपण काय घेतलं ह्याला महत्व! पुण्याने मला तत्व दिलं, पुण्य...

काय मस्त होते ते लांब लचक भुंग्यांनी प्रेम केलेले उन्हात वाळलेले रात्री पहारा देणारे आमच्या अक्षीच्या फाटकाची भूमिका बजावणारे त्यावर बसून कित्येक आंबे खाल्लेत माझी मूर्ती होती इतकी लहान सहज दोघांच्या मधून जायचो पलीकडे रास्ता काळा कधी वितळलेला कधी ओला सदैव माझी वाट पाहणारा तेव्हाच्या अनवाणी आठवणी  अजून ही आहेत ओल्या आहे एक फोटो अजून ही बाबांनी काढलेला बघतो अधून मधून  चाळता अल्बम दिसतो मी मला आठवणींतला असतील कुठे आता ते ते तीन बांबू! #सशुश्रीके १२ जून २०२२

काय पुण्य केलं आहे मी मागच्या जन्मी काय माहीत... दोन्ही बाजूंच्या आजी आजोबांचं प्रेम मिळालं, खूप छळलो त्यांना आणि त्यांनी तितकेच लाड करून परतफेड केली 😊 'आण्णा' बाबांचे वडील, आण्णा म्हणायचे सगळे त्यांना, एक दिवस खूप ठसका खोकला आला, पुढचं आठवत आहे मी थेट माझ्या शेजाऱ्यांकडे होतो, परत घरी आलेलो तेव्हा अण्णांच्या नाकात कापूस आणि ओठांवर तुळशीचे पान होते, आणि मला त्यांना प्रदक्षिणा घालायला लावलेली. त्या दिवसाआधी यांबरोबर रोज मंदिरात जायचो, त्यांच्या मित्रांबरोबर खेळायचो, त्यांच्या मांडीवर जणू सिंहासनावर बसल्या सारखं वाटायचं, पेपर रेडिओ टीव्ही पाहात असताना माझा व्यत्यय नेहमीचा होता त्यांना, पण हसतमुख चेहरा, हे सगळं मला आठवत आहे, मी बालवाडीत वगैरे असून आठवत आहे म्हणजे खरच कमाल आहे! तरी कधीतरी हावरट पणा म्हणून काही किस्से आठवतात का हा प्रयत्न चालू असतो. पण शेवटी माणूसच आहे, असं इतकं कसं आठवेल!  आठवलं की लगेच लिहायचं... पुन्हा आठवेल का? का नाही...ह्या भीतीने का होईना! जास्त किस्से आठवतात ते आईच्या वडिलांचे,  'आप्पा' आप्पा म्हणायचो सगळे त्यांना... भयंकर कडक स्वभाव. उठ म्हंटलं की ...

एक मोठा दिवस शेवटचा दिवस! दुसऱ्या दिवशी दुबईला जायची गडबड उरलेली २ महत्वाची कामे ... होतो कोथरूडला आणि २ पर्याय होते. एक काम होतं पौड रोड वर आणि एक पेठेत! पेठेत ६ नंतर म्हणजे महाभयंकर ट्रॅफिक, त्यात तिळक रोड वर जायचं होतं, काम होतं मित्रासाठी तबला हातोडी विकत घेणे आणि दुसरं काम होतं मिलिंद देशपांडे नावाच्या कॉलेज वर्गमित्राला भेटून त्याकडून त्याने केलेले संस्कृत भाषेतले खेळायचे पत्ते घेणे, (संस्कृत भाषेत पत्ते म्हणजे एक वेगळेपण आहेच पण त्याने केलेले त्यावरचे काम पण खास! लिंक शेर करीन कामाची त्याची लेखाच्या शेवटी) तर ह्या २ कामांपैकी १च काम होणे शक्य होते, मी सजीव माणसाचा विचार केला .. निर्जीव हातोडी घेण्यापेक्षा सजीव माणसाला भेटून त्याला/त्याच्या कलेला प्राधान्य देण्याचा निर्णय घेतला.  त्याने पाठवलेला मॅप चालू केला, १-२ दा डियो (दू-चाकी वाहन) थांबून मॅप पाहिलाही... एके ठिकाणी शेवटचे मुख्य वळण आले आहे का हे पाहायला डावा हात खिशात घातला, मोबाईल हातात घेतला, वळण अगदी समोरच पण सिग्नल पण, त्यात समोरची तीन चाकी मालवाहतूक रिक्षा थांबली! मी ही त्याच प्रयत्नात, पण मेट्रोचे काम चालू असलेल्या...

खुप वर्षे झाली आज लिहीन नंतर लिहीन असं म्हणता म्हणता आज योग आला लिहायचा हे... अनोळखी ओळख बोरिवलीच्या 'श्री गणेश' बिल्डिंग मधला तळ मजला, बंद घर... काचा फुटलेल्या, त्या घरा समोर खेळायचो आम्ही मुलं, चेंडू जायचा आत एका घरात, कित्येकदा तो गेलेला चेंडू मिळवण्यासाठी केलेले प्रयत्न, ते प्रयत्न करत करत आत डोकावायचो... पूर्वी दरवाज्याच्या वर एक आडवी खिडकी असायची त्यातून की कुठून तरी आठवत नाही पण आत शिरलेलो, प्रचंड धूळ जळमटे वगैरेंनी श्रीमंत झालेलं ते घर!  मालक आर्किटेक्ट किंवा तसल्याच काही क्षेत्रात असावा. सुबक टुंबदार (फोम बोर्ड / थर्माकोलचे) बंगले आठवतात! आजूबाजूला छान छोटी छोटी झाडे, पार्किंग मध्ये गाडी...  आणि चेंडू हातात... बाहेर मित्र वाट बघतायत न मी त्या छोट्या बंगल्यांकडे बघत बसायचो. कोणालाही सांगितलं नाही की मी काय पाहायचो आत, आत चेंडू जायची वाट बघायचो! गेला की मी जाणार आत हे ठरलेलं. नंतर कळलं की मालक अमेरिकेत वगैरे असतो, फ्लॅट आहे पडूनच. नंतर आम्ही मुंबई सोडलं, आता ह्या गोष्टीला २९/३० वर्ष होतील. ते घर आहे तसेच राहीलं आहे मनात, ती धूळ बंगल्यावरची... काय कडक फिनिश! तो जो काय मा...