सशुश्रीके

क्रिएटिविटी म्हणे! कसली क्रीएटीवीटी चामारी!? आम्ही रोज तेच करत असतो... आमचं कामच ते! जाहिरात क्षेत्रात ना आम्ही, मनापासून करतो काम आणि आमचा ग्राहक (client) अगदी मनापासून त्याची पु...

लहानपणी शिकलेली 'ह्यूमन साइकोलॉजी' :) बोरिवालीत मिनल मावशीकडे राहायचो तेव्हाची गोष्ट, मी ४थीत असेन. आमच्या बिल्डिंग मध्ये एक 'ह्यूमन साइकोलॉजी' का काय ते शिकणारी विद्यार्...

आक्षी! ती तुम्हाला वाटते ती आक्षी नव्हे! नको तेव्हा येणारी किंव्वा पाहिजे तेव्हा न येणारी! ती नव्हे, अलिबाग आणि नागाव या दोघांच्या मध्ये असलेलं छोटसं गाव म्हणजे आमचं ' आक्षी ' एखाद्या सुंदर मुलीच्या गालावर जशी खळी पडावी ना अगदी तशीच खाली म्हणजे वळणावरच्या रस्त्यावरचा  - आक्षी चा स्तंभ, आणि त्याच वळणावर यायची ती सुंदर लाल-पिवळी साडी नेसलेली एसटी, सुंदरच ती! सौन्दर्य मनात असतं, बाह्यरूप किती ही कळकट्ट असलं तरी! असो, एसटी थांबली की पु.लं.च्या त्या यस्ट्यी सारख्या सर्व घटना पार पाडून झाल्या आणि एकदाचं त्या स्तंभावर ब्यागी ठेवल्या की सुरू व्हायची शर्यंत त्या मे महिन्याच्या सुट्टीच्या आखुड वाटणाऱ्या सुट्टीशी, माझी! उतरल्या उतरल्या आधी दिसायचा स्तंभ, पण माझं लक्ष्य असायचं ते एका हातगाडीवर, ती असली की माझ्या खिश्यात्ल्या एका रुपयाला जणू हजार रुपयांची किंमत यायची, एक रुपया वडा पाव, कुंठेकर काकांचा! पोटात कितीही ऐवज असला तरी तो वडा-पाव खाल्ल्याशिवाय माझी गाडी पुढे जायची नाही, गेले कित्त्येक वर्ष ते वडा-पाव एक रुपयालाच विकतात म्हणजे दर वर्षी वडयाचा आकार कमी व्हायचा, मग ...

१ वाजायला आला आता भूता सारखा लिफ्ट नी खाली जाणार लिफ्टचा दरवाजा उघडणार मी चावी काढणार किल्लीचं बटण दाबणार गाडी डोळा मारणार मी गाडीत गाडी रस्त्यावर रस्ता वर जाणार बीफोर बीथ्री बीटू बी१ रस्ता गाडी खाली मी गाडी वर ब्लूटूथ कन्नेक्ट गाणी ऑन सपा सप दिल चाहता है पांढऱ्या पट्ट्या १२०वर क्रुझ कंट्रोल आधी मागे मग पुढे… डोळे उघडे… डोकं बंद डोकं बंद… रस्ता चालू रस्ता चालू … शेवटचा सिग्नल तो ही चालू पार्किंगचं बटण… फाटक चालू गाडी बंद, मी जमिनीवर… गाडीला हात तोंडात हम्म हम्म सो गया हम्म हम्म ये जहां लिफ्ट बी जी एम वन टू टूवनफोर… चावी फिरवून मी आत… काळोख अंधार चाचपडत, मोजे येथे बूट तिथे किल्ली ची कीर कीर डोकं चालू काय लिहू … समीर झोप आता दीड वाजला #सशुश्रीके । २८ ऑक्टोबर २०१४

'ती सोलापुरी चादर' एक बारा-तेरा वर्षांपूर्वींचा किस्सा.. आम्ही १०-१२ जण इंदौरला ट्रेननी गेलेलो, आणि येतानाही ट्रैननीच आलो, तेव्हा अमृताशी लग्न झालेले नव्हते, मी आणि आई गोगटे कुटुंबियांबरोबर गेलेलो, असो... तर झालं असं, की येताना मस्त खिड़कीत बसलेलो, बाहेरची मस्त हवा त्यात मध्य रात्र! मला आली झोप, मस्त लागली ना डूलकी! तेव्हढ्यात समोरून एक ट्रेन आली... भरधाव, हवा आणि आवाज दोघांचा इतका झटका बसला की मी डोक्याखाली ठेवलेली सोलापुरी चादर 'स्वाहः' झाली! पुणे जवळ आले, आवरावरी सुरु झाली, बैग्स वगैरे... सर्व सामान आणि चादरी गोळा करायला सुरुवात झाली, पण एक चादर मिळे ना! सासरेबुवा शोधतायत चादर, 'एक चादर कमी कशी!' मी ही मला काही माहीत नसल्याप्रमाणे चादर शोधु लागलो. शेवटी असा निष्कर्ष निघाला की सूरतला सगळे झोपलेले असताना स्टेशन वर चादर चोरीला गेलेली असावी! काही वर्षांपुर्वी मी बोलता बोलता कबूलीजवाब दिला की... मीच हरवली ती चादर, झालेला किस्सा आत्ता जसा मांडलाय तसाच मांडला. फरक इतकाच की तोंडी मांडला. ससरेबुआ राग आणि हास्य ह्यांचे मिश्र गणित मांडून मो...

दुबई मेट्रो! आज उशीर झालेला मला वाटलं गर्दी नसेल म्हणून गोल्ड क्लास (उच्च श्रेणी) न घेता सिल्वर क्लास  (दुय्यम श्रेणी) मध्ये चढलो, पण दुर्दैव! नेमकी आज मेट्रो मध्ये तोबा गर्दी, त्यात इथे मुंबई सारखं वरती पकडायला काही नसतं, त्यामुळे मेट्रोनी पिकअप घेतला की सगळे टेन्शन मध्ये येतात! ज्यांना बाजूच्या स्टील बार्सचा आधार असतो किंवा जे टेकून उभे असतात त्यांचं चालून जातं हो, पण ज्यांना कसलाच आधार नाही त्यांचे वांदे, मग ह्याच्यापायावर पाय, त्याच्या कंबरेत/पोटावर हात, कुठेतरी(कोणालातरी) पकडून उभे राहायचा सभ्य प्रयत्न! आणि मग मेट्रोला एकदाची स्थिर गती प्राप्त झाली की मग पूर्ववत अवस्थेत येउन कोणी जोक झाल्यासारखं हस्तं, कोणी शरीराला भोक पडल्यासारखं तोंड करतं, कोणी अशी खुन्नस देतात की विचारू नका! सगळे आपल्या आपल्या स्वभावा नुसार 'रीएक्ट' होतात. #सशुश्रीके । २१ ऑक्टोबर २०१५

'द मार्षन' ३आठवड्यांपूर्वी 'एवेरेस्ट' (आइमैक्स थ्रीडी) पाहिला, मग मागच्या आठवड्यात 'द वॉक' (आइमैक्स थ्रीडी) आणि आज हा!  'द मार्षन' (मैक्स थ्रीडी) तीनही एकसेबढ कर एक!!! 'एवेरेस्ट' आणि 'द वॉक' हे दोन्ही उत्कृष्ट 'थ्रीडी' अनुभाव साठी पहावे असे... आणि 'द मार्षन' खास 'मैट डेमन' साठी पहावा! अप्रतिम गंभीर विषय असून विरंगुळायुक्त अश्या काही विचित्र 'जॉनर'चा 'द मार्षन' ****

'लिफ्ट' जाम पाऊस पडत होता, रात्रीचे ११वाजत आलेले, एक रिक्षा थांबायला तयार नाही, शंभर टक्के भीजलेलो, तेव्हढ्यात एक स्कूटरवाले काका थांबले, हेल्मेटवरची फुटलेली काच वर करत 'कुठे जायचय' ची खूण केली, मी म्हणालो... 'डेक्कन' मागे बसायची खूण केली, मी पटकन जाऊन सवई प्रमाणे उगाच सीट हातानी झटकुन बसलो, अर्धा तास भिजल्यानी थंडीने कुडकूडत होतो, त्यात लांब पाय टाकून स्कूटर वर 'आई आई ग्ग'करत कसाबसा बसलो... क्रैंम्प आलेला बेक्कार! काका मागे न वळताच, काय झालं रे?ची 'खुण करत' तोच हात झटकनी गीयरवर टाकून जोरात पिकअप घेतला, मला काहीच उत्तर देता येई ना, ओठ-दात चावत अभाळाकडे पाहत... पाय तसाच सरळ ठेवत बसलेलो अपंगा सारखा, मधले खड्डे वगैरे न चुकवत काका भरधाव निघाले. रस्त्यावर कोणी गाडी चालवताना दीसे ना मला, सगळे झाडांखाली, कोणी दुकानाच्या आडोशी, जिथे पाऊस कमी लागेल असे थांबलेले. शिवाजी नगर आले, सिग्नल वगैरे बंदच होते, तिथे एक मझ्यासारखाच मुलगा थांबलेला, त्याच्या समोर जाऊन स्कूटर थांबवली, मी लगेच उतरलो, अखडलेला पाय झटकत, हे सगळे चालू होते तेव्हा त्या मुलाकडे पाहत क...

द वॉ क (चित्रपट 'निरी क्षण') ८.४५ची टीकीटे काढली होती... 'द वॉक'ची, मागच्याच आठवडयात अमृताच्या वाढदिवसानिमित्त आइमैक्स थ्री-डी मध्ये 'एवेरेस्ट' पाहीला, तेव्हा 'द वॉक'चा ट्रैलर पा...

जॉब हवाय... जॉब माझा पहिला प्रश्न देवाला, मला जॉब मिळेल का!? अतिशय बेसिक प्रश्न, बेसिक वाटत असला तरी खुप मोठा असतो हां प्रश्न जेव्हा तुम्हाला 'एक्स्पीरीयंस' नावाचा शिक्का नसतो! माझा मित्र नीलम आणि मी 'जॉब मिळेल का रे आपल्याला!?' असा प्रश्न विचारत असायचो एकमेकांना, पुण्याच्या गल्ली बोळातल्या एड-एजेंसीजना इंटरव्यू द्या वगैरे चालू होतं, अगदी कॉलेजच्या ३ऱ्या वर्षा पासूनच, कारण जॉब सांभाळुन कॉलेज करायचे काही थोर मित्र, त्यांचा आदर्श होता डोळ्या समोर! पुण्यात मुद्रा प्रिंटिंग प्रेस मध्ये २वर्ष पार्ट टाइम, त्यानंतर कॉलेज संपल्या संपल्या सकाळ प्रेस मध्ये काम केलेले, पण एडवरटाइजिंग इंडस्ट्री चा अनुभव झीरो! त्यात पुण्यात एडवरटाइजिंग म्हणजे दुधात पाणी, मुंबईच आपली भूक भागवु शकते, त्यामुळे मुंबईत काम करण्याची स्वप्न पहात होतो, त्यात मी लहानपण मुंबईतल्या बोरिवलीतच अनुभवलं. पुण्यात ६वी ते डिप्लोमा पर्यन्त होतो, परत मुंबईत आलो, नोकरीसाठी, आता कसं ते सांगतो. कॉलिग्राफीचे 'अमिताभ' श्री.अच्युत पालव. ह्यांना माझं काम आवडायचं, त्यांच्यासाठी काम पण केलेलं मी एक दोनदा,  ...

सव्वा सहा                 डोळे चोळत चोळत उठलो, आज गजरच झाला नाही, की ऐकु आला नाही!? कदाचित टीवी बघता बघता हॉल मध्येच सॉफ्यावर आडवा झालो असेन, स्वतःशीच बडबड करत तब्बल अर्धा मिनिट सॉफ्यावर लोळत होतो, तेवढ्यात डोक्यात वीज चमकली >आज ओफ्फिसचा पहिला दिवस< त्यात पावसाळा, ह्या पावसाळ्याच्या आईचा घो! नको तेव्हा नको तिथे धो-धो पडत असतो, मला त्याचीच काळजी जास्त, ताडकनी उठलो... टीवी बंद केला, बेसिन पाशी जाता जाता किचन मधले घड्याळ पाहिले, सव्वा सहाच वाजलेले, ते बघुन जरा शांत झालो, आरामात सकाळचे विधी करता करता ऑफिस मध्ये बॉस कसा असेल, सहकर्मचारी कसे असतील, काम कसे असेल ह्याचा विचार करत करत नंतर अंघोळ वगैरे आटोपली, देवाला दीवा लावला... अथर्वशीर्ष म्हंटले, उदबत्ती लावताच खिडकी कडे सूर्य पाहायला गेलो तर... हे आभाळ भरून आलेले, सूर्याचा लवलेशही नव्हता! सकाळी सकाळी हे असले उदास वातावरण पाहुन पहिल्याच दिवस असणाऱ्या नोकारीच्या उत्साहाला हे पावसाळी विर्जण लागलेले! असो...        ...

सादर करीत आहे, रक्तदाब वाढवणारे काही नकारात्मक क्षण... उच्च-दहा प्रसंग! १ ) गावाला जाताना एसटीच्या / मुंबईतल्या मुंबईत बेस्टच्या / माजी पुणे-पीएमटीच्या खिडकीच्या स्वैर नकारात्मक धोरणामुळे बोटांवर होणारा आघात! २ ) दुचाकीवर नीम-जलद गतीने जाताना मध्येच रस्त्यावरचा खड्डा दृष्टिक्षेपात उशीरा शिरल्यानी होणारा 'खड्यात जा!' चा आत्म-आविष्कार. ३ ) शिंकं + लघु / दीर्घ शंका ह्याचा मिलाप. ४ ) फटाका हातात घेऊन हवेत भिराकवुन देण्याचा असफल प्रयत्न. ५ ) वीज गेलेली असताना / काळोखात शेवटची पायरी आहे / नाही ह्याचा बेताल अंदाज. ६ ) गलेभेट किंवा परदेशी गाल-चुम्बन देताना, प्राधान्य नेमक्या कुठल्या बाजूस द्यावे ह्याचे आजतागायत न कळलेले गणित. ७ ) चारचौघात व्हस्ताप वरून आलेल्या भलत्या सलत्या  ध्वनी/चित्रफीतींचा उच्च आवाजात होणाऱ्या क्षणिकस्फोटने होणारा मनःस्ताप. ८ )  थेट प्रक्षेपण असलेल्या सामन्याच्या शेवटच्या टप्य्यातले काही रोमहर्षक क्षण बाकी असताना (पूर्वी हमखास) वीज जाणे / (पूर्वी) व्यत्यय किंवा बातम्या लागणे / (नेहमी) घरी पाहुणे येणे. ९ ) धावपळ करूनही डोळ्या...

हा किस्सा ऐकलाय... घडलेला आहे हे ही नक्की, म्हणजेच "इस धारावाहिक के सभी पात्र असली है" सकाळ न्यूज़ पेपर मध्ये काम करत होतो तेव्ह्हाची गोष्ट... साधारण २००४-०५च्या आसपास, असो... दुपारी क्यांटीन मध्ये दिवसभरात किव्वा आठवड्या काय घडलं ह्यांची किस्सेगिरी चालायची, मी फ़क्त श्रोता कारण नुकताच कोल्लेज मधनं पासौट झालेला नवा कोरा कागद मी! असो... तर असाच डाव रंगलेला... डबे आणि वडापाव मिस्सळ वगैरेंच्या अवती भवती, एकानी विषय काढला... अरे मागच्या आठवड्यात अमुक अमुक ठिकाणी एक्सीडेंट झाला आणि एक्स नवाचा आपला पत्रकार एका व्हाय नावाच्या पत्रकारीतेसोबत धावत धावत आले ना आपल्या हाफीसात... • पत्रकार पाहिलेल्या प्रकाराला भावनांची फोडणी देत म्हणाला "अरे तो प्रकार बघून माझ्या तर पार कपाळात गेल्या" • पत्रकारिता म्हणाली... "माझ्या पण!" O_O ‪#‎सशुश्रीके‬ | ६ ओक्टोबर २०१४ रात्रीचे ११.४३

दही पूरी...   नव्या सांगवीत राहायचो तेव्हा सांगवी फाट्यावर ४-५ गाड्या असायच्या...गाड्या म्हणजे, एक चायनीज, २भेळवाले.. वडापाव भजीपाव वगैरे, अश्या गाड्या, पुण्यातुन बसनी आलो की, किंवा संध्याकाळी सायकल वरुन घरी येताना 'अनअव्होईडेबल' अश्या त्या गाड्यांमधल्या त्या भेळवाल्याकडे माझे पाय जाऊन थांबायचे स्टूलापाशी... गम्मत म्हणजे त्या स्टूलावर कधी बसलेल्या भेळवाल्याला मी कधी पाहिलच नाही, बघावं तेव्हा हातात मोठा चमचा, मसाला पूड, पुऱ्या वगैरे वगैरे, अखंड भेळ-पूरी-पुराण चालूच! २ भाऊ होते, राजस्थानी असावेत, एक गायब असला की विचारायचो कुठे गेलाय!? उत्तर असायचं 'गाँव गया है, आजाएगा अगले हफ्ते', दोघांच्या हातात जादू होती...त्या जादूसाठीच गर्दी असायची, एक पाणी पूरी खाल्ली की २री खायच्चच पब्लिक! मला भेळ आवडायची नाही इतकी, कधी भेळ खायची इच्छा झालीच तर मुठभर खारे दाणे टाकायला सांगायचो, पण पूरी रिलेटेड सगळं खायचो, रगडापूरी, शेवपुरी, शेवबटाटादहीपूरी वगैरे... हे सर्व लिहायचा खटाटोप इतक्या साठी की त्याच्याकडे दहीपूरी असली भन्नाट चवीष्ठ ल...

लाल बहादुर शास्त्रींची जयंती आज  ते पंतप्रधान असताना झालेली 1965ची लढाई आठवली! आठवली म्हणजे... जे काही इतिहासात नमूद केले आहे / इंटरनेटवर आहे त्यांच्या दाखल्यानी लिहितोय. दुष्काळ आणि युद्ध ह्या दोन महाभयंकर गोष्टींची अप्रतिम हाताळणी केली त्यांनी, पाकिस्तानच्या छुप्या मग उघड आक्रमणाला सणसणीत उत्तर! मात्र तेव्हाच पकिस्तान ऑक्युपाईड काश्मीर चा प्रश्न सोडवायला हवा होता... लाहोर पर्यंत तिरंगा फडकावून ही, आपली हक्काची जमीन आपण परत घेतली नाही... असो! इतिहास बदलता येत नाही पण भविष्य घडवता येते, POK मध्ये वैतागलेल्या नागरिकांना न्याय मिळावा ही सदिच्छा!  जय हिन्द! #सशुश्रीके