सशुश्रीके

दोन प्रकारची स्वप्नं असतात, एक पडणारी एक उभं करणारी!  हो हो... अगदी शब्दशः घेण्या सारखच... #१ - झोपेत स्वप्नं पडतात. आणि... #२ - आयुष्यात एखादी गोष्ट हवी असेल तर हे माझं स्वप्न आहे म्हणतात ना!  असो... काय आहे ना कधी कधी आपण एखाद्या गोष्ट/वस्तू चा इतका विचार करतो की दोन्ही स्वप्न आपटतात एकमेकांना! आणि मग स्वप्नपूर्ती होते किंवा नेमकं उलट. अर्थात स्वप्नातच! पण त्यापुरते का होईना... ते स्वप्न प्रत्यक्षात घडत असल्यासारखा अनुभव मिळतो. लहानपापासून काही अशी स्वप्न आहेत जी अप्रत्यक्षरीत्या लक्षात आहेत, कुठे ना कुठे तरी संदर्भ लागतो आणि कमालीचं आश्चर्य होतं, हे जग वेगळच, प्रत्येकाला हा अनुभव छोट्या मोठ्या प्रमाणात येत असावा! इनसेप्शन सारख्या सिनेमातुन हा विषय वेगळ्याच पद्धतीने मांडलाय म्हणा, पण तो शेवटी सिनेमा आहे... आपल्या आयुष्यात आपण पाहिलेल्या स्वप्नांची लिंक हा एक वेगळाच प्रकार आहे, वेगळं जग आहे हे! कधी ही रिलीज होतो हा स्वप्नांचा बाजार, आणि त्यातले कलाकार वस्तू पण चक्रावून सोडणारे, कधी आनंदात बुडवणारे कधी दुःखात लोळवणारे! चला मस्त झोप झाली...

बाबा तू... एक हिरो होतास तू, एक व्हिलन पण होतास तू, जसा हसवायचास तू, तसा रडवायचास पण तू. किती तरी दूर राहून जवळ होतस तू, एखाद्या सेलिब्रीटी सारखा जणू, भासलास तू. माझ्या हट्टांना क्वचितच 'नाही' म्हणालास तू, स्वतःचं दुःख कधीच सांगितलं नाहीस तू. आणि मग... फारच लवकर सोडून गेलास तू! तू परत ये रे तू... एकदा भेटू, एकदा हातात हात दे तू... एकदा मिठी मार तू, एकदा काही तरी चमत्कार घडव तू! कारण बाबा तू... तू माझा हिरो होतास, आज ही आहेस तूच. नक्की परत ये तू... तुझ्या साठी अजून ही तोच समीर, कोणी वाढू दिलाच नाही जणू... अजून ही बालिश, तोच गोरा घारा, तुझ्या कैमेराचा तारा! तू माझे काढलेले शेकडो फोटो... ते बघताना नेहमी दिसतोस केमेऱ्या मागचा तू! बघ बरं... तो शेवटचा रोल का निगेटिव्ह सोडलायस तू

गेल्या २१वर्षातल्या पिक्सार च्या इतिहासातला एक वेगळाच अनुभव म्हणजे कोको! असं का म्हणतोय मी!? कारण आहे... आत्ता पर्यंत प्राणी, पक्षी, मासे किंवा चौकोनी/त्रिकोणी वगैरे चेहरे असलेले अथवा रबरी खेळणी, वाहनं वगैरे असलेले अनिमेशनपट आले, आणि प्रेक्षकांनी त्याचं कौतुकही केलं पण हा कोको हटके आहे नक्कीच. केवळ अप्रतिम... अगदी खरे वाटावे इतके विस्तारित मानवी हावभाव! 'कोको' म्हणजे म्हातारी आहे एक (मुख्य व्यक्तिरेखाची पणजी), तिचा सहभाग जरी कमी असला एकूण चित्रपटात तरी मूळ कथानक तिच्या अवतीभवती फिरत असतं कळत नकळत, पण मस्त धम्माल आहे आहे एकूणच! एका मेक्सिकन गावातकली कथा आहे... कोकोचे वडील (एनरेस्टॉ दे ला क्रुज), कुटुंबातले एकमेव कर्ता धर्ता असूनही जेव्हा संगीतवेडे असल्यामुळे कुटुंबाच्या जवाबदारीला विसरून निघून जातात आणि परत येत नाहीत (ह्याचं कारण ही फार विनोदी आहे, आणि ते ही प्रत्यक्षात चित्रपटगृहात पहावं असच) तेव्हा त्यांची बायको नाईआजास्तव बुटांचा व्यवसाय सुरू करते मग पुढच्या सर्व पिढ्या तोच व्यवसाय करतात,  संगीताचा 'स' सुद्धा घरात निघणार नाही अशी खबरदारी घेत असते घरातली प्र...

मुंबईत XXX ओफिस मध्ये एकदा क्लाएंट कडे काम पाठवलं आणि दुसरी काही गडबड नसेल किंवा लन्च टाइम ला आम्ही रँडम नंबर ला कॉल करून काहीही बडबडायचो, एकदा मी असाच एक कॉल लावला, टीपी सुरु झाला, आज काही जमत नव्हतं, म्हणजे रोजच्या सारखी मजा येईना, आमच्या टोळीमधला एक कलीग म्हणाला, चल हो बाजूला मला करुदे आता कॉल! त्याने लावला कॉल (त्यावेळी डिरेक्ट्री असे, त्यामुळे ज्याला फोन लावायचा असेल त्याचं नाव घेतलं की अर्ध काम फत्ते) फोन उचलल्यावर तो म्हणाला Mr कदमजी है, उनसे एक अर्जंट बात करनी है... समोरच्या व्यक्तीने... "सर आपके किये कॉल है" वगैरे सुरु झालं, आणि मग झाला टाईमपास सुरु, "आपने दिये हुए पैसे खतम हो गये सर" अशी काहीही बडबड सुरु झाली हे सगळं संभाषण जवळजवळ ८-१० मिनिट चालू होतं, शेवटी त्या Mr. कदमला ही कळालं असावं की समोरचा टाइम पास करतोय, कारण माझा मित्र इतका सुटलेला की त्याला अधून मधून हसणं कंट्रोल होत नव्हतं, त्यामुळे तो Mr कदम ही मित्राला मस्त उत्तरं द्यायला लागला, शेवटी मित्राचाच पेशन्स संपला, त्याला काळालं की हा आपल्या पेक्षा कलंदर दिसतोय! फुल्ल इम्प्रेस झाला ...

आत्ता घरी हातसडीचे पोहे खात असताना एक किस्सा आठवला... आईने सांगितलेला 'वाला' बद्दल एक किस्सा... आम्ही आक्षी गावातून जात होतो, आम्ही म्हणजे मी बायको मुलगी आणि आई, समुद्रावर जाता जाता शेतजमिनी दिसत होत्या, आई आम्हाला सांगत होती... "ह्या ज्या जागा दिसत आहेत ना, त्या आम्ही भाड्याने घ्यायचो, वालाच्या शेतीसाठी." मग मी कुतूहलतेने विचारलं "मग तुम्ही विकायचे का ते!?" तर आईचं उत्तर "नाही रे, घरच्यासाठीच!" हे ऐकून मला काय बोलावं कळेच ना, म्हणजे जागा भाड्याने घेऊन मेहेनत करून पिकवलेले अन्न स्वतः च्या घरापूरते वगैरे! थोडक्यात काय *आता पैसे कमावतात...* *पूर्वी अन्न कमवायचे लोकं* म्हणून अन्नाला *चव* आणि *किंमत* दोन्ही होती! #सशुश्रीके १४/११/२०१७ (वाल*- कोकणात ह्याच वल्याची उसळ खूप प्रसिद्ध आहे) Dalimbi Usal, Val Usal, Maharashtrian Vaal by Tarla Dala - https://www.tarladalal.com/Dalimbi-Usal-Val-Usal-Maharashtrian-Vaal-4379r  

घाण पाऊस होता, दुकानाच्या पायरी वर कसाबसा उभा होतो, हवा तर इतकी होती की पाऊस वरून पडतोय की खालून कळेना, इतका भिजलेलो की विचारू नका, समोर टपरी वर कंदीलातला दिवा जेमतेम दिसत ह...

🍌 लोकांना काय आवडेल काय नेम नाही, बघा ना काही लोकांना शिक्रण आवडते, काय आहे ना मला एक तर दूध आवडत नाही त्यात केळं तर अजिबात नाही, ह्या दोघांची ती शिक्रण... 😑 आणि "कोकणस्थ असून शिक्रण आवडत नाही असं कसं!" मग माझा प्रतीप्रश्ण... "तुला मटकी उसळ / कारल्याची भाजी / आळूचं फदफदं आवडतं का?" उत्तर हो आलं तर आलिंगन आणि  "नाही" आलं तर "तसच मला शिक्रण नाही आवडत" ... सोपं आहे गणित! 😉 लहानपणी दादा / काका / मामा मंडळी तोंडाने  फुरsssफूरsss  आवाज करत पोळ्यांबरोबर खायचे, त्याने तर अजूनच आवडेनासं झालं ते प्रकरण! त्यात काही लोकं त्यात तूप ओततात... बाबो भलतेच शौकीन चामारी! लिहितानाच कसं तरी होतंय!!! 🙄 शेवटचं एक: आयुर्वेद सांगतं, दुधात फळ 'मिक्स' करू नयेत, कोणीही ऐकत नाही बघा आयुर्वेदाचं पण 😟 #सशुश्रीके २६/०९/२०१७

निपुण एक कोडं होतं आता ते पूर्ण झालं असं म्हणायला हरकत नाही जोक्स अपार्ट... पण ह्या लहान मूर्तीला मी लहान असल्यापासून ओळखतो. (तो आणि मी दोन्ही बद्दल बोललोय, माझं सोडा तो नक्कीच मोठा झालाय 😂 ) परवाच त्याचा टेड एक्स बीएमसीसी टॉक पाहिला, मी जोक्स अपार्ट असं का म्हणालो ते कदाचित तुम्हाला टेडएक्स चा विडिओ पाहिल्यावर कळेल. असो... युट्युबची लिंक जेव्हा पाठवली त्याने तेव्हा नेमका घरी किंवा ऑफिस मध्ये नव्हतो, त्यात ही मूर्ती विडीओत इंग्लिश मध्ये बोलत होती, जवळ हेडफोन नव्हते. काय कशाबद्दल बोललाय, स्टँडअप कॉमेडी वर बोलतोय की तसच काही अशी उत्सुकता होती, कारण हा माणूस जेव्हा पासून वेबविश्वात आलाय तेव्हापासून एक नवीन मराठी विनोदलाट घेऊन आलाय, पण बघतो तर काय... व्हीडिओ वॉज ऑल अबाऊट सिरीयस टॉपिक कॉल्ड 'स्ट्रगल'... अवघड शब्दात सांगायचं झालं तर 'संघर्ष' ... जो आपण रोज कधी ना कधी थोड्या फार प्रमाणात करत असतो, बोललाय ह्यावर जवळपास १५-२०मिनिटं . चला तर माझ्या काही आठवणी ह्या 'कोड्या'बद्दल... आम्ही मुंबईतून पुण्यात आलो ९२-९३साली रहायला मॉडेल कॉलोनी मध...

सध्या माझ्या कर्मभूमीत सगळीकडे नवीन पाईपलाईन, नवीन ब्रिजेस वगैरेसाठी खोदकाम वगैरे चालू आहे काही लेन्स बंद, काही रस्ते बंद, ह्या सर्व कारणांमुळे प्रचंड ट्राफिक वाढलं आह...

• नाझींनी केलेल्या लाखो लोकांच्या अत्याचारा पैकी ही एक बाई ,  सुदैवाने वाचलेली, तिचे अनुभव आणि तिच्या मुलांकडून आणि मग नातवंडांकडून तिच्या बद्दल झालेले कौतुक खरच पाहण्यासारखं आहे! एके दिवशी आपल्या मुलाला तिने ही कहाणी सांगितली, 'मला सर्वात छान वाढदिवस भेट काय मिळाली असेल!?' मुलगा सांगत होता, काय असेल नेमकं... एखादा ड्रेस, अमुक तमुक. तर तिने हा किस्सा सांगितला... ती होलोकोस्टच्या एका कैंपात असताना तिची एक मैत्रण दिवसभर गायब होती, त्यावेळी एखादं ओळखीचं असणं म्हणजे फारच दुर्मिळ, आई वडील बहिणी भाऊ सगळे वेगळे झालेले असायचे, असो... दिवसभर गायब असलेल्या आपल्या मैत्रिणीबद्दल तिला काळजी वाटू लागली, आणि त्यावेळी कुठलीही व्यक्ती अशी गायब होणे म्हणजे 'मरणे' असाच अर्थ असायचा, पण ६च्या आसपास ती मैत्रीण भेटली, म्हणाली 'आज लेबर कॅम्प मध्ये जास्त काम केलं, आणि एक जास्तीचा ब्रेड मिळवला, तुझा वाढदिवस होता ना, तुला ब्रेड द्यायचा होता मला...' अस म्हणत तिने ब्रेड हातात दिला माझ्या. हे बघताना ऐकताना खड्डा पडला हो! लोकांना काय काय पाहावं करावं लागतं आयुष्यात, आपण खरच कि...

धडकन, जरा रुक गयी है, कही जिंदगी बह रही है... काय सुंदर गाणं, आणि जबरदस्त सिनेमा! पाहून नक्कीच डोळ्यातून पाणी आणणारा.. पीटर डिसोझा आणि मेजर चौहान! ह्या दोघांमधलं चित्रपटाच्या मध्यंतरा आधीचं नातं, गुरु-शिष्य, तणावाच्या प्रसंगातही हसवायला लावणारे ट्रेनिंग, त्यात काही न विसरण्या सारखे संभाषण... डूब भाई डूब, मध्येच प्रत्यक्ष अँटी-टेररिस्ट ऑपेरेशन मुळे पाय गमावणारा पीटर, आणि तेव्हाचा तो 'स्लो-मो' सीन! केवळ कमाल, मध्यंतरानंतचा मेजर चौहान... हतबल डिसोजा कुटुंब, स्थानिक गुंडांनी केलेला छळ, हे सर्व पाहून मूठ आवळली जाते नकळत! मला हे माहीत नव्हतं की खुद्द नाना पाटेकरने दिग्दर्शित केला आहे, हे कळल्यावर अजून एकदा पहावासा वाटतोय 'प्रहार' ... Prahaar: The Final Attack - 1991 #सशुश्रीके      धडकन, जरा रुक गयी है, कही जिंदगी बह रही है पलकों में यादों की डोली, भीतर खुशी हंस रही है ये खुशी तुम हो, तुम ही तुम मेरी जानम करू ऐतबार चेहरों के मेले में, चेहरे थे गुम एक चेहरा था मैं, एक चेहरा थे तुम जाने क्या, तुम ने दे दिया मुझ को जहां मिल गया होठों पर बा...

जाड भिंगाचा चश्मा, दोरीने डागडूजी करून गळ्यात अडकवलेला... पूर्ण पांढरे केस,२-३एमएम वाढलेली दाढी, ती पण पूर्ण पांढरी... मळलेला फूल बह्यांचा शर्ट, अखूड राखाडी प्यांट, समोरचे बहुतेक अर्धे दात गैरहजर, स्लीपर्स झीजून कागद झालेल्या, दुपारच्या भर उन्हात तो साठीतला जीव अजुन ही दिसतो, "भंगार बाटलेय, भंगार बाटलेय" १०-१२ वर्ष झाली असतील... तेव्हा पासून बघतोय,  त्या दोन-तीन च्या भर उन्हात  "भंगार बाटलेय, भंगार बाटलेय" आमच्या घरी मी वीकेंडलाच सापडायचो, तेव्हा दुपारची आवरावरी व्हायची महिन्या दोन महिन्यातून,  मी आमच्या इथे येणाऱ्या चार पाच भंगारवाल्यांपैकी ह्या भंगारवाल्याचा आवाज नीट ओळखायचयो,  थांबवायचो... नको ते सामन बाजूला ठेवत,  आणि पाहिजे त्या सामानाचं वजन करत.. "२० रुपये होतात सह्येब..." तेवढ्यात आई यायची...  मग २० चे २५ व्हायचे. नंतर मी दुबइत गेलो,  आता वर्षातून एक-दोनदाच जमतं, पण तेव्हाही हा भंगारवाला दिसतोच! ३-४ वर्षांपूर्वी त्यानी आइला एक पत्र दिलेले, आइला सांगितलं की मी आलो की मला हे द...पेपर मध्ये पब्लिश करायला सांगा,  (त्यानी मला ८ वर्षांपुर्वी वि...

The Most Embarrassing Moment का काय असतं त्यातलं एक... आई वर्षभर बाहेरगावी राहायला गेल्याने मी मिनल मावशी कडे राहिलो... आईची बालमैत्रिण, जाम कडक होती, पानात वाढलं ते खायचं, अमुक अमुक वेळ अभ्यास व्हाय...

मुंबईत राहिलो नाही जास्तं... पण कूलर ऐंड कंपनी सारखी इराणी हॉटेलं... क्या बात है टाइप फीलिंग! उरल्येत फारच कमी म्हणा... अगदी बोटांवर मोजता येतील इतकीच्! त्यातली डुगडुगणारी जुनी लाकडी टेबलं/खुर्च्या... जुने पंखे, जुने आरसे, जीर्ण मेनुकार्ड, जुने सॉसचे लाल खंबे, गल्ल्यावर विराजमान जुना मालक... त्याचा जुना 'अती'ट्यूड... जुन्या टेबलवरच्या जुन्या काचेच्या खालचं जूनं कापड... जूना ऐशट्रे, जूने जुळे सॉल्टपेपर, जुन्या मधुबाला पासून जुन्या ऐर्नोल्डचे रैंडम जुने पोस्टर्स, जूना फिडोडीडो नी जुन्या चार्ली चैप्लिनचे जुने स्टीकर्स, ताज्या अंड्यांच्या जुन्या क्रेटची इमारत, बाजूला फ्रेश स्लाइस-पावांच्या लाद्यांचे डोंगर, काउंटर वरची जुनीच 'स्टील्ल'बेल्ल, कोपऱ्यातली नीळी कैडबरीची जुनी तिजोरी, जुन्या शोकेस मधला जूना हुक्का... जुन्या छतावरचे काचेचे चंबूयुक्त जुनेच प्राकाशलट्टू... 'आज नगद कल उधार' ह्याची पाटी नसलेले जुने दरवाजे, जुन्या खांद्यावर रुमाल आणि कपाळावर घाम असलेले जुने 'वेट'र्स... भेजा न खीमा न डबलफ्राययुक्त जूना पदार्थफलक, बऱ्यापैकी जुनी पांढरीजाड कपबशी, त्यात साय...

काही लोकं कधीच विसरू शकणार. त्यातला एक म्हणजे... राजू भैया! युपी/बिहार वाला पिळदार मिश्या आणि भटजी शेंडी वाला, मे महिन्याच्या सुट्टीत आक्षीला जायचो तेव्हा दुपारी आणि संध्याकाळी ह्याच दर्शन व्हायचच, कधी घरातून, कधी अंगणातून, तर कधी थेट रस्त्यावर, मी जिथे असेन तिथून. तोडकं मोडकं मराठी बोलायचा, अमिताभला अजून ही येत नाही मराठी उच्चार नीट अगदी तसच. असो शेवटी युपी/बिहार वालाच! पिळदार मिश्या आणि भटजी शेंडी वाला, 'गोला ले लो गोला... गोळा शरबत गोलाsssss' घरी असलो की हातातला उद्योग टाकून रस्त्यावर धावत जायचो, आजी-आजोबा जाम रागवायचे.. घसा खराब होइल, आई रागवेल! पण मी कसला ऐकतोय!!! जीभ लाल काळी नीळी... माझा आवडता 'काला खट्टा' - दोनेक गोळे संपवल्या शिवाय जाऊ द्यायचो नाही त्याला! काही नतद्रष्ट कोळी पोरं खुप त्रास द्यायची बिचार्‍याला! उगाच गोळे खात एक्स्ट्रा सरबत वगैरे.. त्यावर सब्जा दे, बर्फ दे... मला खुप राग यायचा त्यांचा! पण काय करु शकलो नाही कधी, त्या भैयाला पैसे देऊन परत घरी यायचो! कधी नसले तर 'बाद मै दे दे ना याद से!' असं म्हणत मागेल ते द्यायचा अगदी प्र...

आज भिजलो... माझ्या छकुली बरोबर भिजलो! हातात दोघांच्या छत्री होती... पायात दोघांच्या मस्ती होती तिच्या साठीचा 'मडी पडल'... माझ्यासाठी तोच तो पूर्वीचा चिखल नाच बाबा नाच करत होती ती... पण नाचायला लाजत होतो मी मग म्हणाली जम्प जम्प... आता मी मारली उडी केला दंगा मग काय केला मस्त बिंदास चिखल... तोच तो जुना... बिंदास चिखल! #सशुश्रीके । जुलै २०१६

डोंगऱ्यांचा प्रवीण दादा (भाग- १)   बांबू शोधत होता भुंगा, मी प्रवीण दादाला सांगत होतो, 'दादा... अरे हा भुंगा बघ बांबू समजून लोखंडी पायंपावर बसतोय कसा' , तो माझ्याकडे बघून हसतो, त्या हसण्यात एक निराशा होतीच... न सांगता न बोलता जाणवणारी! एखाद्या 'दादा'ला १५/२०वर्षांनी भेटणं, आणि त्याला दादा म्हणणं, वेगळं वाटतं, अडकीत्यात अडकलेली सुपारी जशी फट्ट आवाज करून फुटते तसं काहीसं! चुना लाऊन हरवलेली ती वर्ष बोटांच्या चिमटीत विसाऊन गेलेली असतात, चर्र होतं मग 'दादा' म्हणताना! काकाचं वय असताना दादा हाक मारताना. जरा मागे नेतो तुम्हाला... आक्षीच्या स्तंभाच्या जवळच वळणावर होतं डोंगऱ्याचं छोटं दुकान, किराणा मालाचं, आज ही आहे पण आता विटा सिमेंट आणि पत्र्याचं, ते जुनं नाही... शेणाने सरावलेलं, अंगणात बांबूच्या आधारावर कौलारू शेड असलेलं, २०-३०बरण्यांनी सजलेलं, ती मजा नाही, पण माणूस आहे तोच, नाव प्रवीण (दादा) डोंगरे! आई मी आणि सुषमा काकू त्याचं दुकान बघून थांबलो, त्याने लगेच 'माई, कशी आहेस!?' असा ओळखीचा प्रश्न केलाच, आई पण त्याच ओळखीने उत्तरही दिले, लहानपण...

पूर्वी लोकं एकमेकांना पत्र लिहित, खुशाली... अडचण किव्वा काहीही. म्हणजे आत्ता मी खुश आहे किंवा माझी लागलेली आहे हे कळवण्यासाठी, इतर कुठल्याही व्यक्तीबद्दल तुम्हाला जाणून ...