सशुश्रीके

नवीन वर्षात काय नवीन असणारे!  प्रत्येक दिवस नवीनच असतो ना!!  काय कौतुक राव ह्या नवं वर्षाचं,  पण बहुतेक सगळ्यांना नवं वर्षाची नवी रेजोलुयशनं चालू करायची असतात तर काहींना मागच्या वर्षी केलेली रेजल्युशनांना 'जान्दो' करत अजून काहीतरी तीर मारायचे असतात! कोणी डायरीचं पाहिलं पान, तर कोणी जिमचा दरवाजा उघडतो,  कोणी एखादं व्यसन बंद करतो तर कोणी 'जंकफूड' हे सर्व एक आठवड्या पासून एक महिन्यापर्यंत लोक्स टिकवतात,  मग फेब्रुवारी उगवतो, उत्साह हळू हळू मावळत जात असतो,  मे पर्यंत ७०% लोकांच्या नकळत ते सर्व 'रजोल्युशन'चे समीकरण साफ बदलले/विसरलेले असतात. मग नोव्हेम्बर येतो... मग "बघता बघता संपलं की रे वर्ष! कसल्ले सपासप जातात राव दिवस" असे संवाद सगळीकडून ऐकायला मिळतात. मग बारावा महिना उजाडतो मावळायला!  आणि मी असाच काहीसा स्टेटस अपडेट टाईप करतो. #सशुश्रीके | ३१ डिसेम्बर २०१५

फार्गो सीजन टू फार्गो नावाचा एक इंग्रजी चित्रपट येऊन गेलाय, त्या चित्रपटावरच आधारित एक मालिकाही सुरु झाली, एक सर्वसाधारण माणूस परिस्थिती मुळे कसा अपराधी होतो ह्याची उत्तम मांडणी केली आहे, ब्लॅक कॉमेडी अप्रतिम! असो, त्याच मालिकेचा दुसरा सीजन आलाय ह्या वर्षी, मागच्याच आठवड्यात दहावा आणि शेवटचा एपिसोड पाहिला, कथानक आहे मिनेसोटा ह्या अमेरिकन भागातील दोन माफीयांच्या भांडणाचं, त्या भांडणात खूप व्यक्तीचित्र त्यांची कहाणी अगदी सखोलीने मांडली आहे. फार्गो सीजन 2 जास्त आवडला कारण 1979 चा अमेरिकन काळ ज्या पद्धतीने मांडलाय... तोडच नाही! त्यावेळचे कपडे, केशरचना, गाड्या, इमारती अगदी छोट्या गोष्टीपासून मोठ्या पर्यंत सर्वच बाबतीत 1979! 👍 म्हणजेच 'आर्ट डिरेक्षन' बाबतीत फार्गो टीमला मी 10/10 देईन! ह्या सीजन मध्ये अजून एक जमेची बाजू म्हणजे 'सस्पेन्स', होय पहिल्या भागात ठेवलेला एक विषय मध्ये मध्ये उकरत थेट शेवटच्या भागात डोके काढतो! त्याच काळातली विविध गाणी वापरून अगदी उपयुक्त ठिकाणी त्यांचा वापर करून दिग्दर्शकानी उत्तम कामगिरी केली आहे, बारकाव्यांबद्दल सांगायचं झालं

एका मित्राशी व्हाट्सएप्प वर चॅट करत होतो, सांगत होता गेले काही महिने जाम बिझी आहे, पण आज मात्र अक्खा दिवस 'उनाड'पणा केलाय, तेवढा मी लकी आहे! त्यानी 'उनाड' पणा केलाय, आता माझी जळजळ! क्षणात आयुष्यभरातले काही 'उनाड'क्षण वहीची पानं अंगठ्यानी सोडल्या सारखे सपासप सुटले, अश्या ह्या उनाड पानांच्या वह्या... काहींच्या बोटांनी मोजता येतील इतक्याच तर काहींच्या शंभर पानी काहींच्या दोनशे! काहींच्या तीनशे पानी!! ही त्यांचीच कहाणी.. अशी पानं आयुष्यात लहानपणी जास्त येतात, मग तेव्हा त्या पानांची होते रद्दी, आणि कालांतराने वय, जावाबदारी जस जशी वाढत जाते, तस तशी विकत घ्यावी लागते तीच रद्दी. मे महिना, दिवाळी, गणपती, कधी विकेन्डला चिकटलेल्या सुट्ट्या, कधी कंटाळा आलाय म्हणून मारलेली दांडी, कधी एखादी व्यक्ती खूप वर्षांनी भेटली की येणारा आठवणींचा पूर, त्यात गप्पाटप्पा, खाओ पियो, ऐश, मजा... कधी मंदिराची पायरी कधी किल्ल्याचा बुरुज, कधी वन-टू वन-टू कधी टांगा कधी सायकल कधी टमटम कधी बस, कधी एकटाच असला की फुल्ल, कोणी सोबतीला असला की वन बाय टू, कधी जुना वाडा कधी घरीच

माझा मित्र अभिजीत आलेला दुबईत, आम्ही गप्पा मारत होतो, आई पण आलेली तेव्हा दुबईत. माझी मुलगी अन्वया अगदी वर्षभरा एवढी लहान होती त्यामुळे तिच्यासाठी बेबी मॉनिटर ठेवलेला बेडरूम मध्ये. आई वेळेत झोपते आणि अभिजीत आल्यानी गप्पाटप्पा चालू त्यामुळे आई बेडरूम मध्ये जाऊन झोपली, अन्वया बायकोच्या (अमृताच्या) मांडीवर, मी आणि अभिजीत बाहेर हॉल मध्ये गप्पा मारत बसलेलो. साडे बारा वगैरे वाजले असतील, ड्रील्लिंग चा आवाज येऊ लागला, आणि चार पाच मिनिटानंतर मात्र डोक्यात जायला लागला आवाज, मी वैतागून बोललो कोण इतक्या रात्री ड्रिल करतंय ते पण दुबईत! मग उलगडा झाला की आई आत बेडरूम मध्ये झोपली आहे, ती घोरत आहे आणि बेबी मॉनिटर ऑन आहे आणि त्यामुळे ड्रील्लिंगसदृश आवाज येत आहे. हे समजल्यावर मी अभिजीत, अमृता इतके हसायला लागलो की अन्वयाची झोपमोड झाली! हे आठवून आठवून आत्ता पर्यंत ५-६ वेळा तरी तोंडावर हसू आलेलं असेल! #सशुश्रीके । २० डीसेम्बर २०१५ Traditional baby monitors , which are sometimes called baby alarms, operate on a radio system that is similar to a walkie-talkie. A basic baby monitor comes

 धारदार 'कट्यार'  'कट्यार काळजात घुसली' चित्रपट प्रदर्शित होऊन दीड दोन महिने झाले असतील, फेसबुक आणि वर्तमानपत्रात खूप वाहवा मिळवली, मुख्य नाटक बद्दल काही विशेष माहिती नव्हती आणि हा चित्रपट पाहायचाय ह्यावर दुमत नसल्यानी मी चित्रपट समीक्षा वाचायचे टाळले, आणि आज तो दिवस आला...संगीत-चित्रपट पहायचा आनंद मिळाला, अगदी सुरुवाती पासून शेवट पर्यंत! तुलनात्मक सांगायचं झालं तर संगीतनाट्या/संगीतनात्या वर आधारित असलेला 'बालगंधर्व' पेक्षा 'कट्यार' जास्त आवडला! सुरुवातीलाच 'कट्यार' आणि 'संगीत' ह्या दोन विभिन्न गोष्टींचा मिलाफ का ह्याचे स्पष्टीकरण असलेला प्रसंग आहे, तिथेच अर्धी बाजी मारली आहे कथानकानी. सचिनची दाढी सोडली तर अख्या चित्रपटात नावं ठेवायला फारच कमी जागा आहेत. गायचा अभिनय करणे हा एक मोठा अवघड प्रकार आणि तिघांनी ( शंकर महादेवन जरी गात असला तरी चित्रपाटात गायचा अभिनयच करायला लागला असेल ) सहज-सुंदरपणे हाताळलाय. टेक्नीकलीही अप्रतिम! भारतीय संगीताचा इतिहास समजावून सांगायला सुरुवातीला पेन्सिल ने काढलेली चित्रे, नंतर रंगीत चित्रे, कट

सूर्यकांत, साकेत आणि अजुन दोन-तीन जण... असे गाव-बाल-मित्र होते माझे, आक्षीच्या त्या अरुंद छोट्या गल्लीतले, त्याहुन छोट्या घरातले, मे महिन्यातले माझे मित्र! त्यातल्या त्यात सूर्यकांत उनाड म्हणून माझ्याशी जास्तच मैत्री, साकेत बाजूच्याच चिटणीसांच्या वाडीत राहणारा... तगडा पाप्लेट न चिकान-मटान तोडणारा, बाकी जवळपासचेच... चपळ अणि खोडकर! (ही आडनावे नव्हेत, त्यांची नावं आठवेनात...  म्हणून आपली विश्लेषणं कोंबली) आंबे, कैऱ्या, चिंचा, जाम, करवंद, लिमलेटच्या / आरीन्ज गोळ्या, नारळ, मेंगोला, थम्ससप ह्यांच्यात समान वाटणीचा हक्क् असणारे, २५-२५पैसे जमवून चेंडू खेळणारे आम्ही, भर उन्हाळ्यात अगदी नियमित समुद्रावर, मैदानावर, वाडीत क्रिकेट, लपाछपी, अप्पारप्पी... शिवणापाणी असले खेळ खेळत असायचो, भूक लागली की अर्धा तास गायब, की परत सुरुवात. समुद्रावर तर कसा वेळ जायचा कळायचच नाही, जाताना येताना पायतोड करायचा कंटाळा आला की ते आमचं वीस किलोचं शरीर 'लिप्ट' मागायचं.. सायकल स्कूटर बाइक... जे दुचाकी वाहन दिसेल त्याला... आणि हो... बैल गाडी किव्वा टांगा जर दिसला तर धमालच!!! माइचा पोरगा ना तू!? आप्पांचा ना

आंबा आइसक्रीम कोणाचं तरी लग्न होतं, अक्षता, मंगलाष्टकं रडारडी वगैरे सगळ झालं, मी पकलेलो! १ल्या पंक्तीत बसलो... उन्हाळ्याचे दिवस होते, आइसक्रीम खायचं होतं मला, मस्त जेवण झालं, आइसक्रीम स्टॉल कडे जात होतो तितक्यात एक काका-काकू लगबगीने आले माझ्या पुढे... मी थांबलो, आंबा फ्लेवरचा शेवटचा स्कूप त्या काकुने घेतला, मी स्टॉल वर इतर फ्लेवर्सकडे पहात बसलो, कुठलाच आवडेना, मग काय पिस्ता का कायतरी घेतला, त्या बाईकडे शेवटचा चमचा चाखे पर्यंत लक्ष होतं, तिचा तो स्कूप संपला, ती बाई परत स्टॉल कडे, बघतो तर काय, तिच्या हातात परत आंबा फ्लेवर आईसक्रीम! मी जरा रागानीच त्या स्टॉलवाल्या कडे गेलो... त्यानी मला बघता क्षणीच काहीतरी लपवलं! मी म्हणालो "मला हवाय आंबा आइस क्रीम" तो म्हणाला "संपलय" मी म्हणालो "तू लापवलयस" तेवढ्यात किचन मधून अमृताचा आवाज आला, समीर समीर लवकर उठ… अन्वयाला शाळेत जायला उशीर होतोय रे! शेवटी आंबा आइसक्रीम काय मिळालं नाहीच. #सशुश्रीके

⛔ किस्सा किंगसर्कलचा ⛔  . रात्रीचे २ वाजले असतील, टैक्सीने मी आणि माझा मित्र निशांत ऑफिस पार्टी हून किंगसर्कलला आलो खुप दंगा आणि उन्हाळयातली रात्र त्यामुळे घामाघुम.. त्यात मी म्हणजे वातानुकूलित वातावरणातही ही घाम येणारा, पार भीजलेलो घामानी! त्यामुळे त्या गुलाम मधल्या आमिर खान सारखा रुमाल वगैर बांधून होतो, फुल फिल्मी मवाली दिसत असेन ह्यात शंका नाही! निशांत रहायचा बोरीवलीत त्यामुळे म्हणालो रहा रूम वर उद्या जा निवांत! त्याआधी ज़रा गप्पा मारू वगैरे म्हणून किंगसर्कल जिमखन्याच्या आजुबाजुला टाइम पास करत आमच्या गप्पा चाल्लू. ऑफिस मधल्या  आणि इतर फालतू बडबड, खिदळणं वगैरे चालू होतं नेहमी प्रमाणे, वेळेचं वगैरेचं भान छ्या छ्या… ते काय असतं, असे ते दिवस! तीतक्यात मागुन एक पोलिसांची बाइक एका बंगल्यापुढे येउन थांबली, मित्र म्हणाला 'समीर भाय, चल घर निकलते है!' मी म्हणालो आपण कुठे काय केलय का पोलिसांना घाबरायला! ५मिनिटांनी ते पोलिस आमच्या जवळ आले. संवाद असा... "काय चाललैय... तुझं नाव काय.. ह्याचं नाव काय..." मी मराठी त्यामुळे उत्तरं मीच पुरवत होतो... पुढचा प्रश्न येत होताच

तमाशाल्लाह! मुद्दामूनच लोकांची मतं नजरअंदाज करत चित्रपट पाहायला गेलो, इंटरवल पर्यंत चित्रपटातली तीन गाणी संपली, आता तीन उरलेली, आता इंटरवल का असतो हा नेहमीचा प्रश्न पडला, ठरल्या प्रमाणे इंटरवल नंतर पोटाच्या आकाराचे मोठे सॉल्टेड-पॉपकॉर्नचे डबडे घेऊन जागेवर येऊन बसलो... ह्यावेळी त्या डबड्यात मध्येच एक कैरेमलचा पॉपकॉर्न मिळाला, तसा होता 'तमाशा' एकदम हटके! इम्तियाझ अली... मानला बुआ! एक वेगळाच अनुभव, भारतीय सिनेमा आणि संगीत रंगभूमी ह्यांचा सुंदर मिलाप! आणि ह्यातून काय मस्त खुलावतो तो विचारांचे अंतरंग, विविध पेहलू, बारकावे... सध्या तरी कोणी दिग्दर्शक त्याला हात लाउ शकेल असे वाटत नाही, रॉकस्टार मग हायवे आणि आता तमाशा, सर्वांचा आत्मा एक! त्याचं म्हणणं एकच 'स्वतःला ओळखा!' रहमान आणि इम्तियाझ यांची जोडी तर आता इतकी मस्त जमली आहे! 'दो जिस्म इक जान है हम' असा काहीसा प्रकार झालाय, तमाशामधून परत एकदा इम्तियाझचे डोळे आणि रेहमानचे कान उधार घेऊन चित्रपट पाहिल्याचे असीम सुख मिळते! चित्रपटात गाणी अखंड न वापरण्याचा शाप आहे रहमानच्या गाण्यांना... मला त्याची नेहमी ख

दबा के लिखता था कलम... हा भई, बडा जोर लगा के लिखता था! पन्नो मै आती थी गेहराई... बिना लिखें कुछ न याद आता बिना लिखें ... कुछ न याद आता... भला कैसे भूले जो किया था अपनो से वादा, इस बार कमाऊंगा पहले से ज्यादा! बडे आरामसे होता था इंतजार ईमतहान का, बडी ही तेजी से बनता था मनसुबा छुट्टीयों का! दिन गुजर जाते गुजर जाते दो महिने, दिल होता उदास... सूनाई देती धडकन की आवाज! इस बार अच्छे नंबर दिलाना उपरवाले... कम नहीं यहां ज्यादा कमाने वाले! अब तो होती है पैसो की मांग! इस बार अच्छी तरक्की दिलाना उपरवाले... कम नहीं यहां ज्यादा कमाने वाले! कम नहीं यहां ज्यादा कमाने वाले! #सशुश्रीके । २८ नोव्हेम्बर २०१५

विजय... माझा बॉस होता... मी एवरेस्ट ब्रँड सोल्युशन्स मध्ये जेव्हा रुजू झालो, काही महिन्यांतच विजयच्या ग्रुप मध्ये शिफ्ट झालो. एक नम्बर बोलबच्चन! रेतीला ही सोन्याच्या भावात विकण्या इतपत तगडा आत्मविश्वास... आणि त्यात कमालीचा खडूस! माझी पहिली वाहिली नोकरी, २००५ची वेळ... एवरेस्ट ब्रँड सोल्युशन प्रा.लि. मुंबई. तिथे रुजू झाल्या नंतर ६महिन्यांनी प्रभादेवीच्या कार्यालयातून जेव्हा आम्ही नवीन सांताक्रूझच्या कार्यालयामध्ये स्थलांतरीत झालो तेव्हा त्याला बंद खोली असलेली स्वतंत्र खोली मिळाली आणि त्याला आमच्या दंग्यापासून सुटका मिळाली! कारण आम्ही जोरजोरात बडबड करायचो, गाणी वगैरे लावायचो कार्यालयात, आणि कार्यालयीन वेळेनंतर तर उत यायचं आम्हाला विशेषतः मला, आणि मग तो पिंजर्यातून चिडून सुटलेल्या वाघासारखा यायचा आणि चिडायचा आमच्या वर, विशेषतः माझ्यावर... म्हणायचा 'धिस इज ऑफिस गायज/समीर... बिहेव!' आम्ही/मी तात्पुरतं गांभीर्य पाझरून शांत बसायचो. आणि त्याला मनसोक्त शिव्या देऊन परत जरावेळानी ये रे आपल्या मागल्या. त्याच्या बद्दल नेहमी 'तो असाच आहे तो तसाच आहे' असा सूर असे सगळ्यांचा/माझा, पण ह

'मालगुडी डेज' बघत होतो, ( Ep 9-10-11-12 Vender of sweets) तेव्हढ्यात माझं स्टेशन आले, मग उरलेला एपिसोड ऐकत ऑफिस मध्ये आलो (मेट्रो स्टेशन वरून ऑफिस पर्यंत चालत मग आठ मजले चढून यायला पंधरा मिनिटे तरी लागतात) ...सगळं वेगळं वेगळं वाटायला लागलं अचानक! जुन्या गोष्टी, आवाज, व्यक्ती.. आणि आत्ताचे सर्व! हरवलो होतो, डेस्क वर बसलो, जरावेळ 'फेकबुक' उघडलं तेव्हा कुठे 2015 मध्ये आलो. Ep9 - https://www.youtube.com/watch?v=E5UcHzev7N4&list=PLC91CrnQqPhb772gq0_P-9K_76_vQuoj8 #सशुश्रीके । १५ नोव्हेम्बर  २०१५  

बोटं पळतायत... डोकं चालतै... डोळे पाहातायत... अक्षरांची रांग... मन बोम्बलतय... जमेल तितकं सांग* किती अक्षरं आली, आणि पुसली, कधी हसली अन कधी रुसली कैक रात्री बब्बूळांचा अंत बघत लिहीतोय कधी आई बाबांचा, कधी आजी आजोबांचा, कधी मित्रमैत्रणींचा, काही मोठे काही छोटे... आठवणींचे कधी... कधी स्वप्नांचे थवे सोडतोय. आत्ताचा क्षण सरपण सेकंदा पूर्वीचा... ती आठवण आठव अजुन आठव... पानांत अजुन साठव बोटं पळतायत... डोकं चालतै... डोळे पाहातायत... अक्षरांची रांग... मन बोम्बलतय... जमेल तितकं सांग* जमेल तितकं सांग* #सशुश्रीके । १४ नोव्हेम्बर २०१४

फ्रेम (१९९५-९६) अजुन ही सचिनच्या छोट्या पासून मोठ्या चहर्यासाठी घेतलेली पुस्तके, पेपर्स कात्रणं आहेत. जपून ठेवल्येत... अगदी .३सेमी पासून ५सेमीचे चेहरे कापून फाडून त्याचं कोलाज बनवायचा छंदच लागलेला मला... एकदा अज़हर, जडेजा आणि सचिन.. चंदू बोर्डे यांच्या सम्मानासठी नेहरू स्टेडीयमला येणार अशी बातमी वाचली.. म्हणालो हीच ती संधी, मी बनवलेल्या एका कोलाजची फ्रेम केली... गर्दी, पोलिस बन्दोबस्त पार करत अगदी स्टेजच्या जवळ जाउन उभा मी... आणि निराशा, सचिन नाही आला, खुप वाईट वाटलं. एक लेडी पोलिस होती बंदोबस्तात तीला विनंती केली.. डोळ्यात पाणी.. म्हणालो सचिनला भेटून ही फ्रेम द्यायची होती, तो नाहीये.. ही फ्रेम जडेजाला जाऊन देता का. तीने स्पष्ट नकार दिला.. पण जरावेळानी स्वतःहुन तीने एका हवाल्दाराला बोलावून माझे काम केले :) आजही मला प्रष्ण पडतो... कुठे असेल ती फ्रेम #सशुश्रीके । १३ नोव्हेंबर २०१३

अपेक्षा! आज पाडवा... संध्याकाळी माझे सासू सासरे आणि आम्ही सगळे मित्र परिवार बाहेर पडलो जेवायला, 'जाफ्रान' नावाच्या रेस्टोरंटमध्ये गेलो, रेसेप्शनलाच एका वेट्रेसने तोंडावरची माशी न हलवता आमचे स्वागत केले, मग मागून मॅनेजर आला, आम्हाला बाहेर बसायचे होते, पण बाहेर जागा नासल्यानी आम्हाला त्यानी आत बसायला सांगितले, असो आम्ही बसलो... दहा- पंधरा मिनिटे मेनू ठरवण्यात गेला, शेवटी मेनू ठरला, आम्ही वेटरला बोलावलं, तो आला... आम्ही वेटरला मेनू सांगत होतो, पण सर्व जण आपलं आपलं सांगायला लागले, ते पाहून तो गोंधळत होता हे लक्षात आल्यावर त्या रेसेप्शन वाल्या वेट्रेसनी पुढाकार घेतला आणि तिच्या माशी न हळणाऱ्या चेहर्यानी आमची ऑर्डर घ्यायला सुरुवात केली, सर्व ऑर्डर देऊन झाली हे समजल्यावर ऑर्डर रिपीट केली... ऑर्डर केल्या पैकी मागवलेले सूप... कोमट होते, त्यावर नीलम आणि मी एकमेकांकडे नुसते नाराजयुक्त तोंड करून गपचूप ते सूप गटकले, असो... + शोरबाच्या नावाखाली घट्ट सूप का देतात अजून पर्यंत कळालेले नाही. आमच्या गप्पा सुरु, गप्पा मारता मारता कसा वेळ गेला कळाले नाही, जेवण यायला जरा अपेक्षेपेक्षा जास्तच वेळ

शरद मामा माझा सख्खा मामा... शरद मामा, भटजी... सध्या पालीला असतो. दोन मुलीआहेत, एकिचं लग्न झालंय आणि दुसरी अजून शाळेत आहे. दात पुढे, केस तरुणपणीच पांढरे झालेले, रव्याच्या लाडू वरचा जसा रवा दिसतो तशी १-२एमेम दाढी,पोटाचा गोलाकार वयोमानानुसार वाढत गेलेला, शर्ट-धोतर किवा आखूड प्यांट,बाटा सैंडेक किंवा कोल्हापुरी चपला, कपाळाला गंध, अखंड सर्दीने ग्रस्त,काही कोणाचं (त्याच्या पेक्षा वयानी कमी असलेल्यांपैकी) चुकलं की क्षणात खेकसणारा, हातात अडकित्ता तोंडात तंबाखू, अस्सल कोकणस्थ ठेका बोलताना,मनसोक्त खळखळून हसणारा, मोठा कान असलेला माझा सक्खा मामा... शरद मामा आम्ही मुंबईत राहत असताना आमच्या कडे काही दिवस राहायला होता, आपणासर्वांमध्येच काही अवगुण असतात छोट्या मोठ्या प्रमाणात तसे त्यातही होते त्यामुळे आमच्या घरी काही जास्त टिकला नाही तो... मग नंतर ठाकूरली, डोंबिवली येथे स्थाईक झाला, स्वतःचं असं घर घ्यायला जमले नाही त्याला. ते पागडी का काय ते, त्यावरच. असो, मूळचा अक्षीचा. अलिबाग-रेवदंडा मधलं छोटंसं गाव. तिथे माझे आजोबा म्हणजे - 'पुरुषोत्तम जनार्दन भावे' (आप्पा म्हणायचे सगळे त्य

॥ जय जय्य एंड्रॉइड समर्थ ॥ पहिला मोबाइल! तो दिवस आठवाला की वाइट वाटतं, खरं तर मला मुळीच घ्यायचा नव्हता... आधीच नवीन जॉब त्यात मोबाइल मग परत महिन्याचा खर्च वेगळा, पण अमृता म्हणाली... तू घेच मोबाइल! मला हवा तेव्हा तुला कॉंटॅक्ट करता येईल... तेव्हा तिच्या कड़े बीएसएनएल चा 'तरंग' नामक सेलफोन होता... सेलफोन कसला... काळी वीट होती ती! सिम नसलेला CDMA फोन!  असो... तशी तेव्हा फोनची दुकानं कमीच, त्यातल्यात्यात डेक्कनला होती ४-५.. सागर आर्केड मधे गेलो, संध्याकाळची वेळ, गर्दी अपेक्षेप्रमाणे, नोकियाचे फोन तर भाजी विकल्यासारखे खपायचे तेव्हा, माझं लक्ष्य गेलं मोटोरोलाच्या रंगीत स्क्रीन असलेल्या मोबाइलवर... मोबाइल जगातला (तेव्हाचा) पहिला वहिला रंगीत फोन, छान लहान क्रोम बटन्स आणि सिल्वर बॉडी, दिसता क्षणीच आवडला, किम्मत जास्त होतीच... ४-५हजार! २००३-४चा काळ असेल... सकाळ पेपर्स मध्ये होतो तेव्हा... माझा पहिला फूल टाइम जॉब! जेमतेम ९हजार पगार होता, काढलं पाकिट अन घेतला फोन, घाम फुटलेला... पण हातात घेतल्यावर मजाच वाटली! काय मस्त होता फोन... रिंगटोन सेट करा...नवीन बनवा. इनबिल्ट गेम्स खेळा...सेटिंग

आजच्या गाण्याचा एक मोठा तोटा,  हमिंग नाही करता येत!  पूर्वीच्या संगीतात एक अजबचा 'फ्रीफ्लो' होता,  उदा. देव आनंदची सर्व गाणी...  'मै फीक्र को धुंए मै उड़ाता चला गया पासून...  वहा कौन है तेरा...  चूड़ी नही ये मेरा दिल है...' वगैरे!  नंतर नंतर हे सर्व हरावलं,  आता किती ही आटापिटा केला तरी साध्याची गाणी (काही अपवाद वगळता) गुणगुणता येत नाहीत! पुलं म्हणतात तसं -  खरा गवई एक मृदुंग आणि तंबोरयाच्या चार तारा यातून ही स्वर्ग निर्माण करतो,  हल्ली गाणं राहिलय बाजूला.  बाकी धांगड धिंगा अति झालाय. #सशुश्रीके

#‎ NothingCanBeatNature‬ अन्वयाच्या नर्सरी बाहेर एक चाफ्याचं झाड आहे. पहिले काही महिने बघूनच खुश व्हायचो, मागच्याच महिन्यात एका ईसमाला अक्खा गुच्छ तोडताना पाहिला. मग मी ही आज एक ४-५ फुलं तोडली, नाहीतरी ती शिळी होऊन वाया जाणारच नाही का!? (असं स्वतःलाच समजावत) गाडीत गणपती समोर वाहिली, ऑफिस मध्ये येताना अखंड वेळ तो मंद सुगंध दरवळत होता! सारखी आठवण करून देत होता, नैसर्गिक सुगंधला तोड नाही! कितीही उंची अत्तरं, पर्फुम्स घ्या… नैसर्गिक ते नैसर्गिकच. आणि हे सर्वच बाबतीत म्हणा. ‪ #‎ FeelingGood‬   ‪#‎ सशुश्रीके‬ । १ नोव्हेंबर २०१५

क्रिएटिविटी म्हणे! कसली क्रीएटीवीटी चामारी!? आम्ही रोज तेच करत असतो... आमचं कामच ते! जाहिरात क्षेत्रात ना आम्ही, मनापासून करतो काम आणि आमचा ग्राहक (client) अगदी मनापासून त्याची पुरेपूर वाट लावत असतो, प्रत्येक नाही पण बहुतेक तरी असलेच, त्यांना वाटतं की त्यानी फेर-बदल दीले की 'अपन लै भारी!' कधी कधी तर मुख्य कल्पानाच (Main idea) बदलायला लावतात.. म्हणजे कलाकृती (Design) छान आहे पण...पण कल्पना बदला! त्यात पर्याय (Options) पण हवे असतात, आणि ते ही ३-३ आणि अजुन एक कहर म्हणजे, पर्याय १ची कल्पना आणि पर्याय २ची कलाकृती आणि पर्याय ३चा मजकूर! म्हणजेच थोडक्यात भेळ करून द्या! तुम्ही जसं दिलय ते जर तसं च्या तसं हेतलं तर.. ते नियमात बसत नसेल त्यांच्या! काल्पलाशक्तीताचा बलात्कार (creative rape) करतात आमचे ग्राहक! आणि मग तेच ग्राहक, प्रत्यक्ष ग्रहकाच्या खिश्याचा करतात... एकूण काय तर 'हम उन्हें क्ष बनाते है, बाद मै वो हमें क्ष बनाते है, अंत में सब क्ष बन जाते है.' कटू सत्य! #सशुश्रीके (वैतागलेला कल्पनाशक्ती कर्मचारी)

लहानपणी शिकलेली 'ह्यूमन साइकोलॉजी' :) बोरिवालीत मिनल मावशीकडे राहायचो तेव्हाची गोष्ट, मी ४थीत असेन. आमच्या बिल्डिंग मध्ये एक 'ह्यूमन साइकोलॉजी' का काय ते शिकणारी विद्यार्थीनी होती, माझ्यासाठी मोठी ताई अश्या वयाची. तीने मावशीला विचारले की मला एका दिवसासाठी भाड्याने नेता येईल, म्हणजे... भाड्यानी म्हणजे पैसे देऊन वगैरे नाही, तिच्या अभ्यासक्रमाचा एक भाग म्हणून मला तीला तिच्या कॉलेज मध्ये न्यायचं होतं. मावशी हो म्हणाली, सुट्टीचाच दिवस होता वाटतं, किंवा शनिवार, कारण १०-११च्या वेळी काहीच गर्दी नव्हती ट्रेनला, जाताना मस्त चंगळ! जिथे माझं लक्ष जाई ते माझे... उदाहणार्थ चंपक, ठकठक झालच तर मँगोला वगैरे! ट्रेन मध्ये बसल्यावर मैंगो बाइट पण आल्या तिच्या पर्स मधून! प्रवास तरी फुल पैसा वसूल! आता कुठल्या ठिकाणी नेमके गेलेलो आठवत नाही, असो तिथे गेल्यावर मोठ्या शाळेत आल्यासारखं वाटलं! एका क्लासरूम मध्ये आलो आम्ही, तीने एक ५-६ चित्रांचे कागद ठेवले माझ्यासमोर, उंदीर आणि सिंह असलेली, मला म्हणाली ती ताई की आता तुला जसं सुचेल चित्र पाहुन तसं लिही प्रत्येक चित्राच्या खाली... मी काय लिहिले वगैर

आक्षी! ती तुम्हाला वाटते ती आक्षी नव्हे! नको तेव्हा येणारी किंव्वा पाहिजे तेव्हा न येणारी! ती नव्हे, अलिबाग आणि नागाव या दोघांच्या मध्ये असलेलं छोटसं गाव म्हणजे आमचं ' आक्षी ' एखाद्या सुंदर मुलीच्या गालावर जशी खळी पडावी ना अगदी तशीच खाली म्हणजे वळणावरच्या रस्त्यावरचा  - आक्षी चा स्तंभ, आणि त्याच वळणावर यायची ती सुंदर लाल-पिवळी साडी नेसलेली एसटी, सुंदरच ती! सौन्दर्य मनात असतं, बाह्यरूप किती ही कळकट्ट असलं तरी! असो, एसटी थांबली की पु.लं.च्या त्या यस्ट्यी सारख्या सर्व घटना पार पाडून झाल्या आणि एकदाचं त्या स्तंभावर ब्यागी ठेवल्या की सुरू व्हायची शर्यंत त्या मे महिन्याच्या सुट्टीच्या आखुड वाटणाऱ्या सुट्टीशी, माझी! उतरल्या उतरल्या आधी दिसायचा स्तंभ, पण माझं लक्ष्य असायचं ते एका हातगाडीवर, ती असली की माझ्या खिश्यात्ल्या एका रुपयाला जणू हजार रुपयांची किंमत यायची, एक रुपया वडा पाव, कुंठेकर काकांचा! पोटात कितीही ऐवज असला तरी तो वडा-पाव खाल्ल्याशिवाय माझी गाडी पुढे जायची नाही, गेले कित्त्येक वर्ष ते वडा-पाव एक रुपयालाच विकतात म्हणजे दर वर्षी वडयाचा आकार कमी व्हायचा, मग